tag:blogger.com,1999:blog-3429061774104968302024-02-19T11:56:02.417+03:00Sinema Dedigin...Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.comBlogger24125tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-32651159041127746212010-08-01T15:27:00.011+03:002010-08-25T02:18:59.829+03:00Inception: Fikri yerleştirememek<span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><div><br /></div></span><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdVSY2TTH5Uj3i8EwRYEE2ZVlP157_IJckSo7yOvI-RQEq-X-zWG2rqTRyAK_JIX-Gxq4rTqC5RF790Z2Bh6VSeJP04Hb2WZtvaTT54yiM_cmea7DOV47HGP2CdsHwozG2IzLbfNty4n6c/s1600/inception_poster.jpg"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 355px; height: 525px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdVSY2TTH5Uj3i8EwRYEE2ZVlP157_IJckSo7yOvI-RQEq-X-zWG2rqTRyAK_JIX-Gxq4rTqC5RF790Z2Bh6VSeJP04Hb2WZtvaTT54yiM_cmea7DOV47HGP2CdsHwozG2IzLbfNty4n6c/s1600/inception_poster.jpg" border="0" alt="" /></span></a></div><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></div>Inception - Christopher Nolan</span><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span><div><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Rüyalar (veya hayaller veya gerçek dışılık), sinema sanatının</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Times New Roman', serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> öyküye yönelik en önemli limanlarından biri. Özellikle son 20 yılda en önemlisi. Son büyük sa</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Times New Roman', serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">nat olmanın dezavantajıyla sinema sanatı sürekli olarak öykü sıkıntısı içine girmekte ve ned</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Times New Roman', serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">ense tüm bu zamanlarda çıkışı çoğunlukla rüyaların başı çektiği "gerçek vs. hayal" içeri</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Times New Roman', serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">kli öykülerde bulmakta. Çünkü sinemanın görsel bir sanat olmasının avantajını daha iyi kullanabileceği bir a</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Times New Roman', serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">lan yok belki de. Böyle dönemlerde bu temaya yönelik keskin bir zekâdan ve iyi bir zanaatk</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Times New Roman', serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">ârdan çıkmış işleri</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Times New Roman', serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">n yere göğe konulmaması da kaçınılmaz oluyor. Bu filmler de kusursuz bir film olmaktan ç</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Times New Roman', serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">ok, kusursuzluk algısı yüzünden eksikliği -bana gö</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Times New Roman', serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">re- gözden kaçan filmler haline geliyor.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language:TRfont-family:";"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Inception da böyle bir film olup olmayacağına ş</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Times New Roman', serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">imdiden kesin karar veremeyiz elbet ama öyle görünüyor. Filmi en azından "başyapıt" bulmayan biri olarak yapacağım öznel </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'Times New Roman', serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">yorumların, öznel olabilme sebeplerini sıralayarak yazıma başlama gereği hissediyorum.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:Georgia, serif;font-size:16px;"><img src="http://ramascreen.com/wp-content/uploads/2009/08/christopher-nolan.jpg" border="0" alt="" style="cursor: pointer; width: 500px; height: 280px; " /></span></span></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:Georgia, serif;font-size:16px;"></span>*Following ve Memento ile sinemaya ufuk açtığını düşündüğüm bir yönetmenin Batman sonrası eserleriyle beni tatmin etmeyen bir yola girmesi. Stüdyo sineması içerisinde çok daha kolay taviz vermeye başladığını düşünmem.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">*Batman: The Beginning ile başlayan aksiyon merakının Nolan'ın Batman dışı tüm sinemasına zarar verir hale gelmesi.</span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">*Nolan, kendisini var eden en önemli faktörün yetenekten çok “fikir” olduğunun, kâğıt üzerinde de, beyazperdede de onu farklı yapanın bu olduğunun farkında değil.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Inception'ı izledikten sonra Nolan ile ilgili söylenebilecek ilk cümle Nolan'ın artık bir stüdyo yönetmeni olması. Bu kaliteli bir ismin az bulunduğu stüdyo sinemasından iyi filmler izleyeceğimiz için sevindirici; bir Memento veya Following çekmeyecek olduğu için üzücü bir durum. Çünkü Inception açıkca gösteriyor ki Nolan stüdyo sinemasına büyük oranda angaje olmuş. Bir yandan tüm yaratıcılığını onlar için kullanıyor; bir yandan da onların beklentileri tamamen karşılayacak eserler ortaya koyuyor. Önceden söylediğim bu kadar önemli bir isim haline gelmesindeki en önemli etken olan yaratıcı fikirlere tuvalet kâğıdı muamelesi yapmasının temelinde bu yatıyor. Yoksa sırf "Mal(Marion Cotillard)" karakteri bile başyapıt çıkarmaya yetecek potansiyele sahipken, filmin son yirmi dakikası dışında görmediğimiz "yanın da yanı" bir karakter halini alıyor.</span></span></p><p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Belki de filmi izlerken en üzüldüğüm nokta da bu harcanmışlık durumunda yatıyor. Film baştan sona yaratıcı fikirler ile dolu iken; nedeni belirsiz bir şekilde bu fikirlerin oraya buraya savrulduğu merkeze ise türlerarası bu filmin içerdiği en sıradan ve klişe tür olan aksiyon sinemasının yerleştirildiği bir curcuna halini alması The Dark Knight'da kabul edilebilir, hatta olması gerekendir ama Inception'da asla. Filmin metin olarak rüyalar veya hayal-gerçek algısı üzerine kurduğu herhangi bir cümle veya teknik olarak her geçen sahnede derinleşen paralel kurgu bile filmin ikinci yarısı boyunca kesilmeden izlediğimiz aksiyon bombardımanını bize açıklayamaz. Çünkü Nolan’ın Inception’da elinde tuttuğu malzemenin en zayıf yönünde aksiyon sineması yatıyor. Bu tip özel tim hikâyelerine bu tip bir filmden bekleyebileceğimiz hiçbir yeniliği katmadığı gibi, tüm yavanlığıyla filmin en çok ve en önemli zaman dilimlerini çalıyor. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Film özellikle bu aksiyon öncelikli türlerarası yapısı ile günümüzün The Matrix’i olmaya çalıştığı söylenebilir. Söyleniyor da zaten. Kimileri bunu taklitçilik olarak dile getiriyor fakat ben bunu bir taklitçilik olarak değil, The Matrix’in 10 yıl önce sinemanın gelişimindeki rolü bugün için üstlenmeye çalıştığı için söylüyorum(zaten taklitçiliğin böyle bir sinema içerisinde eleştiri olmasının üzerinden yirmi yıl geçti) Çünkü 90’lar sonunda tam da hollywood’un yavanlaştığı sırada bir neredeyse blockbuster projesine aktarılan cinsten önemli bir bütçe sanatsal yanı güçlü, derinlikli bir filme aktarılmış, The Matrix’de kat be kat fazlasını yapımcılarına geri döndürmüştü. Bu kitleleri sinemaya çeken en önemli etken aynen bu filmden 7-8 yıl önce Terminator 2, ondan yaklaşık 10 yıl önce de Terminator ve Aliens’ın yaptığı gibi aksiyon sinemasını hem yenilikçi hem de etkin bir biçimde sinemasına yerleştirmesindeydi. Nolan’ın, Batman: The Beginning sonrasında aksiyon merakı ile birlikte böyle bir projede yer alması kaçınılmaz duruyordu zaten. Inception’da da yapmaya çalıştığı bu zira.<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Başka yönden de film bazı açılardan Dark City’nin izini sürdüğü söylenmekte. Aslında tam tersine Inception’ın temel sorunu Dark City’nin izini sürmemesinde. Aslında Inception tüm malzemesiyle Blade Runner, Dark City gibi future-noir bilim kurgu filmlerinin izinde aynen onların yaptığı gibi yarattığı ortamı(Sine-masal şehri) ve oturaklı ve sade bir hikâye anlatımını hak etmekte. Nolan’ın Hollywood’un yeni harika çocuğu olmasının, eski Nolan olmamasının yarattığı temel problemlerden biri de bu. Hollywood’a kendini teslim etmiş olmasa da onun dilini fazlasıyla benimsemiş, sevmiş durumda. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Elbette tüm bu keşkeler üzerinden filmi eleştiremeyiz. Ama bu durum “keşke şöyle olsaydı” demekten öte elimizde var olan filme de zarar verir nitelikte. Özellikle öyküdeki ve kurgudaki birçok orijinal fikir, bu yönelim yüzünden adeta harcanıyor. Film üzerine yazılan birçok eleştiri ve analiz yazısı aslında söylediğim öyküdeki ve kurgudaki orijinal fikirler üzerine kurulu fakat filmde bir yan öykücük veya Tony Scott filmlerindeki kurgu bombardımanlarından herhangi bir değerinde. Bütün bu fikirlerin birer süs gibi yer aldığı filmde ise tüm başrolü ise son yirmi dakikaya kadar bir gizli operasyon, son 20 dakikada da daha önce birkaç sahne dışında anlatılmaya bile pek lüzum görülmeyen, yalapşap biçimde harcanan bir aşk öyküsü kapıyor. Oysa ki sonlara doğru aksiyon bombardımanı içerisinde harcadığı paralel kurgu bile bir filmi başyapıt yapabilecek nitelikte. Zira kurgu üzerine geliştirdiği bir fikir onun üzerine kurulu basit ve kaliteli bir öykü ile Nolan 10 yıl önce rahatlıkla bir başyapıt çıkarmıştı. Şimdi ise (pek aynı fikirde insan bulamasam da) üzerine 10 yıl harcadığı ve nice fikirlerini heba ettiği bu filmle kaliteli bir türler karması filmden öteye pek gittiğini düşünmüyorum. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><o:p><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="margin-bottom:0cm;margin-bottom:.0001pt;text-align: justify;line-height:normal"><span style="font-family:"Times New Roman","serif"; mso-fareast-Times New Roman";mso-fareast-language: TRfont-family:";"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Başta da dediğim gibi Inception keskin bir zekâdan çıkmış, iyi bir zanaatkâr’ın işi. Ama filmin etrafında oluşan hava hem eksikliğini hem de heba edilmişliğini kapatıyor. Son derece öznel bir yazı olduğunu kabul ediyor, Inception fırtınası dağıldıktan sonra bir daha izlemek üzere filmi rafa kaldırıyorum. </span><o:p></o:p></span></p></div></div>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-35314349853485357062010-01-29T01:53:00.002+02:002010-01-29T02:06:40.407+02:00Paranormal Activity - Oren Peli<p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Paranormal Activity - Oren Peli</p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><img src="http://www.vdizisi.com/vidresim/Paranormal-Activity-Turkce-Altyazi.jpg" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 270px; height: 400px;" border="0" alt="" /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify">İnsanoğlunun en mahrem mekânında, bilincin ortadan kattığı anlara dair bir korku filmi çekmek zekice bir fikirdir. Bunu sadece insana dair değil herhangi bir doğa belgeselinde görsek bile geriliyorken(uykudaki geyiklere saldıran kaplanlar vs.); bir korku filminde karşımıza çıkınca etkinliği kat be kat artıyor normal olarak. Ama bu yeni bir şey değil. The Exorcist, The Haunting gibi korku başyapıtlarının seyirci üzerindeki etkilerinin dayandığı temel güç şeytan-cin gibi doğaüstü güçlerin etkileyiciliğini kullanmanın ötesinde; o doğaüstü güçleri insanın en korumasız olduğu mekanda, yani yatak odalarında ve zamanda, yani uyku anlarında ortaya çıkarmanın verdiği rahatsızlıktır aslında. Paranormal Activity de bu rahatsızlığı, gerçeklik algısını arttıran son dönemin moda tekniği amatör kamera ile birleştirince, yeni bir Blair Cadısı vakasıyla karşılaşmamız kaçınılmaz oldu.</p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span><img src="http://sinema.nkfu.com/film-galeri/paranormal-activity/paranormal-activity-film-resimleri-9.jpg" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 250px; height: 170px;" border="0" alt="" /></p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Cannibal Holocaust, Blair Witch, [rec] ve uyarlaması Quarantine, Cloverfield, Diary Of The Dead ve son olarak da Paranormal Activity. Amatör kamera görüntülerinin yarattığı gerçeklik algısıyla beslenen bu korku sineması örnekleri önceden mockumentary başlığı altında alınırdı fakat başlı başına bir tür haline geldiler. Özellikle son üç yılda bu isimsiz türün her sene bir tane örneği yoğun bir ağızdan ağza pazarlama(WOMM) eşliğinde patlıyor, gişeyi hallaç pamuğu gibi atıyor, çoğunlukla düşük bütçesinin kat be kat üstünde kar elde edip kenara çekiliyor. Spielberg’ün(Dreamworks’un) keşfettikten sonra elden geçirip fragmanına kadar [rec] ile aynı pazarlama tekniklerini kullandığı Paranormal Activity ise bunun son örneği.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Paranormal Activity, inşa ettiği bu korku temelinin üzerine kurulan film ise bu gücü kullanmaktan son derece aciz. Yönetmen Oren Peli bu temel üzerine sıradan bir yapı inşa ediyor, Spielberg de “Ucuza kotarılan bağımsız korku filmi” imajının filmin sıradanlığını ne denli kapatacağının farkında. Filmde tek bir efekt olmamasını anlayabiliyoruz fakat, gerçekçilik üzerine kurulmuş bir filmin gerçekçilikten uzak bir çok olayı ardı ardına sıralayıp, (çok) benzer sahneler eşliğinde bizden 100 dakika boyunca o görüntülere bağlı kalmamızı istemesini pek anlayamıyoruz(veya anlayamıyorum)</p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span><img src="http://img.sinemalar.com/images/ss_buyuk/6411/Paranormal-Activity-14.jpg" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 293px; height: 165px;" border="0" alt="" /></p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Bunun yanında filmin erkek karakteri Micah’ın olayı cin(demon)’e kafa tutmaya, bir erkeklik mücadelesine çevirmeye başlaması ve kameranın fallik obje haline gelmesi var ki, Micah’ın kamerayı bu kadar çok kullanmasını ve ona tutkuyla bağlanmasını açıklıyor evet. Bu konuda bir sorun görmüyorum zaten. Hatta gayet sevdiğim [rec], Cloverfield gibi filmlerdeki kameranın elden düşmemesinin temellendirilmelerine nazaran daha açıklayıcı bir metin. Ama bu temel filme kategori atlatmıyor. Zeten basitçe “sevgilisine hava atmak için hayalete, katile vs. kafa tutmak” şeklinde özetleyebileceğimiz durum herhangi bir Amerikan korku sineması karakterinde rahatlıkla görebileceğimiz bir durum ve bu çok da derinlemesine incelenmiş değil.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Bu tür sinemanın son dönemdeki en büyük patlamalarını gerçekleştiren Cloverfield ve [rec] bu tarzın gerçekçiliğinden besleseler de aslında bu gerçekliğin yalan olduğunu seyirciye hissettiren filmlerdi. Bu yüzden de daha özgür hareket edebilmişler, filmi başka yönden güçlendirebilecek bir korku şovuna rahatlıkla girmişlerdi. Şok sahneler eşliğinde seyirciyi bir taraftan diğerine fırlatan bu filmler; kafasında soru işareti kalmadan seyirciye yeteri kadar korkutmayı başarmış bir şekilde sinemadan göndermiş veya ekran başından kaldırmıştı. Fakat Paranormal Activity, Blair Witch The Project’in yolundan gitmeyi tercih ediyor şok sahnelere pek bulaşmadan, basit bir korku ortamı yaratarak ve başta bahsettiğim temelin (mahrem mekânlarda korumasız anlarda ortaya çıkan korku öğeleri) güçlülüğüne sırtını yaslayarak filmi bitiriyor. Blair Witch The Project Türkiye’de ilk gösterime girdiğinde NTV’deki Beyaz Perde programında Tuna Erdem yaklaşık olarak şöyle demişti: “Amerikalıların bu filmi izlerken doğruluğuna inandıkları görüntüler vardı. Bu da onları korkutuyordu. Biz şimdi bu filmde gösterilenlerin hiçbir gerçekliğinin olmadığını biliyoruz. Bu film bizim için ne ifade edebilir?”(Hatırladığım kadarıyla aktarıyorum. Yaklaşık olarak kurulan bir cümle) Tam olarak katılmasam da hem Blair Witch The Project’in hem de Paranormal Activity’nin gerçekliğine inancımızdan kendimizi sıyırdığımız vakit filmden çok şey gidiyor. Karakterlerin içinde bulunduğu durumun gücü(ki iki film için de önemli korkuyu arttıran önemli bir faktör) bir anda yok oluveriyor. Bunun yanında bu gerçekçiliğin yarattığı hava ve atmosfer Blair Witch The Project’de yenilikçiyken artık taklitten öte bir yanı yok. Bu hissiyatı birebir on yıl önce yaşadık, üstüne bir şey eklemeden tekrarlamak sinema açısından anlamsız.</p> <p class="MsoNormal" style="text-align:justify">Bu filme salt bir şekilde pazarlamadan, satış başarısından ibaret demek belki biraz haksızlık olabilir(ki sinemadan ilk çıktığımda benim de düşüncem bu yöndeydi). Ama pazarlamanın bu filmin geldiği noktadaki rolü es geçilemez. Yönetmen ve senaristi Oren Peli hem filmin, hem de kendisinin bir balon olup olmadığını ileride yapacakları ve bu filmin geleceğe ne kadar kalacağı gösterecektir sanırım. “Ucuza kotarılan” film olması Paranormal Activity’nin bağımsızlığı mı, yoksa bu sıradanlığa bir kalkan mı? Sanırım bugün kestirmek zor.</p><p class="MsoNormal" style="text-align:justify"><img src="http://blog.immortalance.net/wp-content/gallery/paranormal-aktivite/paranormal-activity-review-2.jpg" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 256px; height: 175px;" border="0" alt="" /></p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-84154806513850547662010-01-28T00:12:00.011+02:002010-01-28T14:08:54.824+02:00İnternette Sinema Kaynakları: E-Dergiler<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'times new roman'; color: rgb(255, 255, 255); ">İkinci olarak da Arka pencere ve Sinemalife gibi takip ettiklerimin yanı sıra; tarama sonucu bulduğum bir kaç sinema üzerine e-dergi mevcut. Gazete yazarlarında da olduğu gibi unuttuklarım, bilmediklerim olabilir. Bildirirseniz sevinirim efendim.</span><br /><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></div><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Cinedergi</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> : </span><a href="http://www.cinedergi.com/"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">http://www.cinedergi.com/</span></a></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><img src="http://img.negatif.com/photos/lowres/0/8/8/088509/a8e65fab0ad9acde68db98ce7c7c411a.jpg" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 202px; height: 254px;" border="0" alt="" /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Yazarları: Serdar Akbıyık, Banu Bozdemir, Fırat Sayıcı, Ali Ulvi Uyanık, Kerem Akça, Alper Turgut, Burak <span class="Apple-style-span" style=" ;font-family:Georgia, serif;"><span class="Apple-style-span" style=" ;font-family:'times new roman';">Yarkent, Zeynep Bonçe</span></span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';">_________________________________________________________________________________</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Arka Pencere</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> : </span></span><a href="http://www.arkapencere.com/"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">http://www.arkapencere.com/</span></span></a></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><img src="http://img.negatif.com/photos/lowres/0/8/9/089703/6befda02e63c075bd1149c6c84bcea30.jpg" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 202px; height: 254px;" border="0" alt="" /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Yazarları: Cem Altınsaray, Bilgehan Aras, Burak Göral, Kerem Ekin Aysel, Burak Göral, Murat Özer, Burçin S. Yalçın, Tunca Arslan, Heval Bucak, Emel Göral, Filiz Örgen</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';">__________________________________________________________________________________</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Sinemalife</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> : </span></span><a href="http://www.sinemalife.com/"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">http://www.sinemalife.com/</span></span></a></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsJaGfmPieCj5h515TcxHPF0HnMzXjnLel5BqZ1I2a2akw61OYdogywlL9_9bliMyNl76i3NZgaOSrgiPkdIGxVzJfB0ix93PoMoGi7hLlqJzhZoj5enz_A64zfD8IyzYD5NoHKNCN4v9v/s400/a%C4%9Fustossay%C4%B1s%C4%B1.jpg" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 202px; height: 254px;" border="0" alt="" /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Yazarları: Mert Karadağ, Köksal Aras, </span></span><span class="Apple-style-span" style="line-height: 16px; "><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Serkan Murat Kırıkçı, Esma Belgin Özdemir, Evren Kuçlu, Hüseyin Sorgun, Ezgi Ayözger, Deniz Keziban Çakıcı, Saliha Şener, Kadir Sevin, Sezin Yüzbaşıoğlu, Fatma Cankara, İsmail Hamdi Köseoğlu, Fatih Doğulu</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="line-height: 16px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 16px;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="line-height: 16px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">__________________________________________________________________________________</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 16px;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 16px;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="line-height: 16px;"><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Gölge E-Dergi</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> : </span></span><span class="Apple-style-span" style="line-height: normal; "><a href="http://golgedergi.blogspot.com/"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">http://golgedergi.blogspot.com/</span></span></a></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><img src="http://img387.imageshack.us/img387/3980/golge16bygolgedergib029iv3.jpg" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 202px; height: 254px;" border="0" alt="" /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Yazarları: Hasan Nadir Derin, Masis Üşenmez, Barış Saydam</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 16px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 16px;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">___________________________________________________________________________________</span></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 16px;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 16px;"><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Psinema</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> : </span></span><span class="Apple-style-span" style="line-height: normal; "><a href="http://www.psinema.org/arsiv.htm"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">www.psinema.org/arsiv.htm</span></span></a></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><img src="http://www.psinema.org/kapak.jpg" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 202px; height: 254px;" border="0" alt="" /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Yazarları: ODTÜ Klinik Psikoloji Öğretim Üyeleri, Araştırma Görevlileri, Doktora ve Yüksek Lisans Öğrencileri</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';">___________________________________________________________________________________</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FF0000;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Hayal Perdesi</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"> : </span></span><a href="http://www.hayalperdesi.net/"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">http://www.hayalperdesi.net/</span></span></a></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><img src="http://www.timeturk.com/images_1/news/190120102242008492349_3.jpg" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 202px; height: 254px;" border="0" alt="" /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Yazarları: Ayşe Pay, Betül Demirel, Mücahid Eker, Murat Pay, Mustafa Emin Büyükçoşkun, Tuba Deniz, Esra Bulut...</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'times new roman';"><br /></span></div>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-48573794364007656652010-01-27T13:41:00.010+02:002010-01-27T23:47:03.597+02:00İnternette Sinema Kaynakları: Gazetelerdeki Sinema Yazarları<div>Uzun zamandır aktif olarak ilgilenmediğim sayfama tekrar yazılar koymaya başladım ve artık filmlerle ilgili yazılarla sınırlı kalmamasını istiyorum. Sinemayla ilgili başarabildiğim kadar hem kendime hem de ziyaret edenlere kolaylık sağlayacak bazı listeler hazırlamak da bu sınırı aşmanın başlangıç noktası. İlk olarak gazete yazarlarının internet sayfalarını bir araya toplamayı tercih ettim. Filmin künyesini ve konusunu aktarmaktan ibaret gazete yazaları dışında hepsini kısıtlamaya maruz tutmadan almaya çalıştım. Hepsini takip etmeye çalıştığım için hazırlaması kolay oldu ama takip etmediğim gazete çok. Yerel veya ulusal çapta bir gazetede sinema hakkında devamlı olarak yazdığı halde unutmuş, görmemiş veya bilmiyor olabilirim. Farkettiğiniz eksiklikleri yorum kısımlarında veya mail ile iletirseniz sevinirim. İnternet siteleri, dergileri, bloglar vs. ile ilgili listeleri de vakit buldukça yapacağım. </div><div><br /></div><div>Gazete Yazarları</div><div><br /></div><div>Mehmet Açar : <a href="http://www.haberturk.com/HTYazarlar.aspx?Bolum=3">http://www.haberturk.com/HTYazarlar.aspx?Bolum=3</a></div><div><br /></div><div>Fatih Özgüven : <a href="http://www.radikal.com.tr/Default.aspx?aType=DetayliAramaSonucV2&ItemsPerPage=10&PAGE=1&CategoryTypeID=-1&Keyword=&SameKeyword=&NotKeyword=&CategoryID=-1&prmEk=0&AuthorKeyword=FAT%DDH+%D6ZG%DCVEN&MuhabirKeyword=&startDateNull=&endDateNull=&Asc=0">http://www.radikal.com.tr/Default.aspx?aType=DetayliAramaSonucV2&ItemsPerPage=10&PAGE=1&CategoryTypeID=-1&Keyword=&SameKeyword=&NotKeyword=&CategoryID=-1&prmEk=0&AuthorKeyword=FAT%DDH+%D6ZG%DCVEN&MuhabirKeyword=&startDateNull=&endDateNull=&Asc=0</a></div><div><br /></div><div>Sevin Okyay : <a href="http://www.radikal.com.tr/Default.aspx?aType=DetayliAramaSonucV2&ItemsPerPage=10&PAGE=1&CategoryTypeID=-1&Keyword=&SameKeyword=&NotKeyword=&CategoryID=-1&prmEk=0&AuthorKeyword=SEV%DDN+OKYAY&MuhabirKeyword=&startDateNull=&endDateNull=&Asc=0">http://www.radikal.com.tr/Default.aspx?aType=DetayliAramaSonucV2&ItemsPerPage=10&PAGE=1&CategoryTypeID=-1&Keyword=&SameKeyword=&NotKeyword=&CategoryID=-1&prmEk=0&AuthorKeyword=SEV%DDN+OKYAY&MuhabirKeyword=&startDateNull=&endDateNull=&Asc=0</a></div><div><br /></div><div>Uğur Vardan : <a href="http://www.radikal.com.tr/Default.aspx?aType=DetayliAramaSonucV2&ItemsPerPage=10&PAGE=1&CategoryTypeID=-1&Keyword=&SameKeyword=&NotKeyword=&CategoryID=-1&prmEk=0&AuthorKeyword=U%D0UR+VARDAN&MuhabirKeyword=&startDateNull=&endDateNull=&Asc=0">http://www.radikal.com.tr/Default.aspx?aType=DetayliAramaSonucV2&ItemsPerPage=10&PAGE=1&CategoryTypeID=-1&Keyword=&SameKeyword=&NotKeyword=&CategoryID=-1&prmEk=0&AuthorKeyword=U%D0UR+VARDAN&MuhabirKeyword=&startDateNull=&endDateNull=&Asc=0</a></div><div><br /></div><div>Atilla Dorsay : <a href="http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/dorsay/Arsiv">http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/dorsay/Arsiv</a></div><div><br /></div><div>Esin Küçüktepepınar : <a href="http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/esin_kucuktepepinar/Arsiv">http://www.sabah.com.tr/Yazarlar/esin_kucuktepepinar/Arsiv</a></div><div><br /></div><div>Yeşim Tabak : <a href="http://www.sabah.com.tr/Ekler/Pazar/Yazarlar/yesim_tabak/Arsiv">http://www.sabah.com.tr/Ekler/Pazar/Yazarlar/yesim_tabak/Arsiv</a></div><div><br /></div><div>Alin Taşciyan : <a href="http://www.stargazete.com/yazar/alin-tasciyan/yazilari/">http://www.stargazete.com/yazar/alin-tasciyan/yazilari/</a></div><div><br /></div><div>Janet Barış : <a href="http://taraf.com.tr/yazilar.asp?id=133">http://taraf.com.tr/yazilar.asp?id=133</a></div><div><br /></div><div>Ahmet Gürata : <a href="http://taraf.com.tr/yazilar.asp?id=128">http://taraf.com.tr/yazilar.asp?id=128</a></div><div><br /></div><div>Cüneyt Cebenoyan : <a href="http://www.birgun.net/writer_index.php?category_code=1186603294&news_code=1262437967&year=2010&month=01&day=02">http://www.birgun.net/writer_index.php?category_code=1186603294&news_code=1262437967&year=2010&month=01&day=02</a></div><div><br /></div><div>Ali Murat Güven : <a href="http://yenisafak.com.tr/Yazarlar/Default.aspx?s=1&y=AliMuratGuven">http://yenisafak.com.tr/Yazarlar/Default.aspx?s=1&y=AliMuratGuven</a></div>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-22367376061043758652010-01-26T18:25:00.002+02:002010-01-26T18:49:46.787+02:00Herschell Gordon Lewis : Beyazperde’yi kana bulayan adam<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.austinchronicle.com/binary/b96f/screens_feature-39328.jpeg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 382px;" src="http://www.austinchronicle.com/binary/b96f/screens_feature-39328.jpeg" border="0" alt="" /></a><br /><br /><br /><span class="Apple-style-span" style="font-weight: bold; ">Herschell Gordon Lewis : Beyazperde’yi kana bulayan adam</span><br /><p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">“İmam yellense cemaat ne yapmaz ki” sözünü haklı çıkarırcasına Hitchcock, Psycho’da o banyonun küvetinden içeri yakın planda kan akıtıp, bir saniyeyi geçmeyen çürümüş bir yüz gösterince ne olduysa oldu beyazperde daha ne olduğunu anlamadan tek bir nokta kalmayacak derecede kana bulandı. Cemaatin arasına karışmış bir terbiyesiz adam Hitchcock’dan gördükleriyle mevzuyu öyle bir sulandırdı ki bu sonuca ulaşmak; Cannibal Holocaust’lardan tutun da bugün Saw, Hostel gibi filmleri izleyip “ne var ki bunlarda” demek gayet normal hale geldi. O sulandıran da gore sinemasının babası Herschell Gordon Lewis’den başkası değil.</p> <p class="MsoNormal">Bunları eleştirmek için yazmadım zira istismar sinemasının özellikle Tarantino’nun haklarını teslim etmesiyle birlikte, bu cümleler istismar sinemacıları için övünülecek cümleler haline geldi. Çünkü bu istismar sinemacılarının önünde saygıyla eğilen bir sinema manyağı kitle yetişmişse eğer sebebi Tarantino’nun bu filmleri abartması değil gerçekten de olması gereken değerlerini vermesi aslında. Yoksa dini ve spiritüel öğelerin ağırlıklı kullanıldığı korku sineması örneklerini biraz dışarıda tutarsak 60 sonrası korku sinemasının neredeyse her filminde Lewis’in o Hitchcock çakması gibi duran filmlerinden bir parça bulmamız boşuna değil. Kan pıhtısı anlamına gelen gore kelimesinin bir alt türe verilmesinin sebebi bu adamın adında geçmesi sadece.</p> <p class="MsoNormal">Peki en düşük estetik beklentiye sahip bir izleyici için bile alay malzemesi olması kaçınılmaz bu sinema anlayışının bütün korku sinemasına(hatta korku ile kısıtlandırmadan kan sineması bile denilebilir) yön vermesinin sebebi ne olabilir? Bu sorunun cevabını gene Psycho’ya bakılarak verilebilir. Hitchcock Psycho’yu siyah beyaz çekmesinin temel sebebi olarak kanı direk kırmızı olarak ekrana yansıtmaktan çekinmesi olarak gösteriyor. İşte istismar sinemacıları ne sektörün kısıtlamaları içindeydi, ne sansür kurulları gibi baskı gruplarını dikkate alıyorlardı, ne de estetik değerlere sahiplerdi. Birçok konuda baskıcı bir rejime o kadar öfkeliydi ki cinsellik ve şiddeti istediği gibi filmlerine yerleştirmekten çekinmedi. Bu özgürlük onlara her dilediklerini istedikleri gibi filmlerinde kullanabilme imkânı yarattı. Böyle bir umursamaz sinema da sadece şiddet kullanımıyla kısıtlı kalmayarak, korku sinemasının senaryo yapraklarına bile derinden işleyecek klişelerine yansıdı. Seri katilin kasabada yarattığı dehşet, hepsi birbirinden manyak şiddet meraklısı karakterler, çoğu kadın aptal kurbanlar, olayı çözen meraklı ve zeki kadın karakterler vs. Lewis’in 60ların başından itibaren inatla sürdürdüğü sinemasının öğeleriyken Hollywood korku sinemasının öğeleri haline geldi.</p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span><img src="http://img176.imageshack.us/img176/4213/boinngtcm3.png" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 256px; height: 345px;" border="0" alt="" /></p><p class="MsoNormal">Lewis sinemaya önce birkaç sexploitation(cinsel istismar) denemesiyle başladı. Önemli adımları birlikte atacağı David F. Friedman ile ortaklığı da ilk filmi olan bu denemelerle gerçekleşti. Daha sonra sineması yön değiştirdiğinde bile sexploitation ile bağlarını hiç koparmadı. İlk filmi The Prime Time(1960)’dan Boin-n-g(1963)’e gelinceye kadar art arda sıraladığı; bu cinsel istismar filmleriyle kadınları metalaştırıcı ve misojinist öğeleri yüzünden sürekli tepki çekti. İleriki sinema yaşamı boyunca da devam edecek bu tepkiler onun istismar sinemasına her zaman bağlayıcı bir vaziyetteydi. Bu filmlerle aldığı eleştiriler yetmemiş gibi,<span style="mso-spacerun:yes"> </span>ulusal çapta tartışma yaratan, onun sinemaya ismini kanlı harflerle yazdıracak film de bu sırada geldi : Blood Feast(Kanlı Şölen)</p><p class="MsoNormal"> <span class="Apple-tab-span" style="white-space:pre"> </span><img src="http://www.filmsquish.com/guts/files/images/BLOOD%20FEAST.JPG" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 396px; height: 272px;" border="0" alt="" /></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal">Kan Şöleni Başlıyor<o:p></o:p></b></p> <p class="MsoNormal">Lewis’in 1963 yılında çektiği Blood Feast filmiyle kendi sinemasını başka bir yöne taşımakla kalmadı korku sineması içinde de önemli bir alt tür’ün ilk eserini verdi. Mısırlı yemek ustası Ramses inandığı tanrıçası Ishtar’ı diriltmek için kasabada cinayetler işleyip cesetlerden çeşitli parçalar toplamaktadır. Topladığı parçaları da kasabada düzenlenecek bir partide sunup Ishtar’ı diriltmeyi amaçlamaktadır. Konuya bakınca da fark edeceğiniz üzere daha ilk sahneden bize katili tanıtıp kaçınılmaz sona doğru ilerlerken Blood Feast’in hikâyesinde hiçbir twist barındırmaz. Bu sayede seyircinin filmde şiddete odaklanmasından başka bir çaresi yoktur. Daha kanla adam akıllı tanışalı birkaç yıl olmamış olan seyirci kesilen bacaklar, koparılan diller ile direkt olarak iç içedir artık. Her ne kadar toplumsal olarak büyük tepki çekse de seyirci gizliden gizliye kendisine zorunlu bırakılan bu durumdan hiç pişman değildir. Sadece 25.000 Dolar’a mal olan film milyonlarca dolar olarak geri dönmüştür.</p> <p class="MsoNormal">Seyircinin şiddete olan açlığı kadar Lewis’in pazarlama başarısının da payı büyüktür. Aynı zamanda bir pazarlama - reklam profesörü de olan Lewis bu filmde bugün bile kullanılan birçok pazarlama numarasını deneme imkânına kavuşmuştur. Sinema salonlarının kapılarında ambulanslar bekletmiş, kusmuk torbaları dağıtmış, hepsi de Lewis- Friedman ikilisine para olarak geri dönmüştür. Hem Blood Feast hem de sonraki filmlerinde özellikle zıtlaştığı sansür kurumlarının, bazı eyalet ve şehirlerde bu filmleri yasaklaması tam da Lewis’in istediği şekilde filmin ününe ün katmıştır(Ayrıca İngiltere’de “DPP 74 Nasty Films” damgası alıp resmi olarak iğrenç kabul edilen en eski filmdir). Hem ana akım sinemanın hem de entelektüel kesimin ağzına geleni söylediği bu isim, bir sinema formu oluşturmuş; kendisini dikkate almayanları etkilemesine de az kalmıştır. Her ne kadar kendisi sürekli olarak “para için yaptım başka hiçbir amacım yok” dese de yakın zamanda Amerika’da ve Avrupa’da çıkan birkaç film ve yönetmenle birlikte(Carnival Of Souls filmi ve Mario Bava özellikle) bağımsız korku sinemasının en büyük tetikleyicileri oldular.<span style="mso-spacerun:yes"> </span>Bugün “<span style="color:red;">Gore</span>don Lewis” veya “Godfather Of Gore” olarak anılmasını sağlayan film de bu oldu. Filmde akan kan, fırlayan organlar gore-splatter filmlerinin topuna ilham olduğu gibi, slasher ve teen slasher filmleri Blood Feast’den aldığı kıvılcımla bugünlere geldiği açıktır. Blood Feast birbirinden kötü, birbirinden yapmacık diyalogları, oyunculuklarıyla, çekimleri vs. arasında bile bugün saygı duruşunda bulunulan bir türün ilk filmi olarak sıyrılmayı başarabiliyor. Yıllar sonra Lewis’in kendi sineması üzerindeki etkisini kabul eden John Waters’ın “Spielberg, Saving Private Ryan’ın ilk 20 dakikasını Blood Feast’den çaldı” demesi boşuna değil.</p> <p class="MsoNormal"><b> <img src="http://www.humongous.fr/imgmedia/2000Maniacs.jpg" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 302px; height: 429px;" border="0" alt="" /></b></p><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal">Lewis perdeyi kana buluyor<o:p></o:p></b></p> <p class="MsoNormal">Bu filmin hemen arkasından Lewis-Friedman ikilisi kazandıkları parayı gore’a yatırmaya devam ederler. Bu ikilinin sinemada kan ile yaptıkları her ne kadar para için yaptıklarını söyleseler de zamane Amerikasının ahlakçı ve yasakçı tavrına karşı bir savaş halini alır. Kanın ve cinselliğin kullanımından taviz vermezler. <span style="mso-spacerun:yes"> </span>Blood Feast ile birlikte bir diğer efsane filmi 2000 Maniacs da tam bu anda ortaya çıkar. Yoldaki tabelalar ile oynayarak kasabalarına getirdikleri turistleri işkencelere maruz bırakıp eğlenen 2000 nüfuslu Pleasure Valley kasabasını anlatılmaktadır. <span style="mso-spacerun:yes"></span>Blood Feast’in öyküsündeki şiddeti doğuran mitolojik temelli bir karakter iken, bu sefer yerini sürekli birbirine fıkralar anlatan, gülüp eğlenen western karakterlerine bırakmasıyla ortaya eğlenceli, hareketli, alaycı ve geveze bir film ortaya çıkar. Finale kadar da çoğu zaman şiddeti küçümseyen bir tavır takınmasına rağmen; Herschell Gordon Lewis’de az göreceğimiz bir şekilde filme yerleştirilen twist ve politik metin ortaya çıktığı anda filmi bambaşka bir yöne çevirmeyi başarır. Bu filmle birlikte de estetikten ve inandırıcılıktan gram nasibini almamış sineması da Lewis’in asla bırakmayacağı tarzı haline gelmiştir. Bu sefer şiddetin hedefinde erkekler de girse de Lewis’in kadına şiddet uygulamadaki merakı gene gözden kaçmamış, zira ileriki filmlerinde erkeklere şiddet uygulamayı pek denememiştir. Ardından bugün Blood Feast ve 2000 Maniacs ile birlikte üçleme sayılan Color Me Blood Red gelmiştir. Pek tutulmayan bir ressamın resimlerinde gerçek kan kullanmasıyla birlikte isim yapmaya başlamasının anlatıldığı bu film Friedman ile ortaklığının da son filmi oldu. Filmdeki ressamın Lewis’in gerçek yaşamdaki haliyle ilişkisi gözden kaçmayacak bir ayrıntıydı. Lewis tekrar ciddi bir havaya bürünmekle birlikte manyaklıkta sınır tanımayan kan meraklısı katilleri, saf kadın karakterler ile buluştururken belki kan ve şiddetten seyircinin zevk alması, belki de sansür kurullarıyla zıtlaşma adına yaptığı keşifler muhafazakâr Hollywood sineması için yol gösterdiğini görebiliriz. Tutucu bir zihniyete tepki niteliğinde doğan bu sinema kısa zamanda tutucu bulunması ise hayli ilginçtir. <span style="mso-spacerun:yes"> </span>Şiddeti uygulayanı yüceltmese de, şiddet uygulanan kadınların kişisel özelliklerindeki misojinist öğeler daha çok dile getirilir hale gelmiştir. Zamane özgürlükçü gençliği üzerinde etki bırakmak isteyen bir Hollywood’un bu filmlerdeki cevheri keşfetmesi zor olmadı ve korku sineması içinde ahlakçı bir yapı oluştururken kullanmaktan çekinmedi. Bu tip karakterler ve ahlaki tutuculukla bağdaştırılabilecek olaylar zinciri 80 sonrası teen slasher senaryolarının vazgeçilmez öğeleri ve temaları haline geldi.</p><p class="MsoNormal"> <img src="http://www.collider.com/uploads/imageGallery/Wizard_of_Gore/the_wizard_of_gore_movie_image.jpg" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 244px;" border="0" alt="" /></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal">Friedman’dan sonra tek başına<o:p></o:p></b></p> <p class="MsoNormal">Bu üç filmin ardından Friedman ile de yollarını ayırmasıyla birlikte kariyerinde bir düşüş yaşamasına, gore explotation sinemanın dışında bir çok eser vermesine rağmen yılmadan belirli aralıklarla gore filmler yapmaya devam etti. The Girl, The Body and The Pill gibi sexploitation’a geri döndüğü, Something Weird gibi bilimkurguya göz kırptığı filmler oldu. Bunlar arasında en çok başarıyı yakaladığı ise çektiği en uzun film olan A Taste Of Blood ile gerçekleşti. Bir vampir filmi olan A Taste Of Blood ile birlikte de kariyerinin en eli yüzü düzgün, en yüksek bütçeli filmini gerçekleştirmiş oldu. Belirli aralıklarla sürekli olarak gore exploitation’da geri döndü. Bütün bu gelgitlerin arasında The Gruesome Twosome(1967), The Wizard Of Gore(1970) ve kariyerine ardından uzun bir süre ara vereceği Gore Gore Girls(1972)’ü çekti. Şiddet dozunu gelen onca eleştiriye rağmen düşürmeden devam ettiren Lewis’in kariyerine bugün baktığımızda The Wizard Of Gore’un şiddet bakımından bir adım önde olduğu söylenebilir. Bu filmlerde imkânı olmasına rağmen istismar sinemasının çiğliğinden çıkmamayı özellikle tercih etmesi dikkate değerdir. Kendisinin sinemayı bırakıp akademik çalışmalara ağırlık vermesiyle birlikte sinemaya onun takipçileri damga vurmaya başladı. Özellikle Night Of The Living Dead ve <span style="mso-spacerun:yes"> </span>The Texas Chainsaw Massacre ile birlikte bağımsız korku sinemasının ana akımı etkilediği her alanda Lewis’in izine rastlamak mümkün. Tam 30 yıl sonra, 2002 yılında Friedman ile uzun aradan sonra yine buluştuğu ve geri döndüğü Blood Feast 2: All u can Eat ile de hala ne kadar tavizsiz olduğunu bize göstermiş oldu. Amerika’dan Avustralya’ya, İtalya’dan Japonya’ya bütün dünya üzerinde; Popüler sinema’dan, bağımsız sinemaya; İstismar filmlerinden, sanat filmlerine kadar perdeye kanın sıçradığı her filmde parmak izi olan bir adamın da tavizsin olması beklenirdi zaten.</p><p class="MsoNormal"> <img src="http://www.obscurehorror.com/bloodfeast2.jpg" style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 332px; height: 475px;" border="0" alt="" /></p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-17274733044383652892010-01-26T18:20:00.002+02:002010-01-26T18:22:32.783+02:00Uçmaya Çalışan Bir Civciv<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.citircafe.com/media/pics/a8814fe56d8ddb9e60a6a27e3dfbc2d5.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 580px; height: 310px;" src="http://www.citircafe.com/media/pics/a8814fe56d8ddb9e60a6a27e3dfbc2d5.jpg" border="0" alt="" /></a><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal">USTA – Bahadır Karataş<o:p></o:p></b></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal">Uçmaya çalışan bir civcivin öyküsü<o:p></o:p></b></p> <p class="MsoNormal">Eğer Usta filminin yönetmeni Bahadır Karataş ile ilgili bir yazı veya röportaj okumuşsanız yönetmenin Pudovkin’in “Sinema’nın Temel İlkeleri” kitabını okuyarak sinemacı olmaya karar verdiğini ve bu filme gelinceye kadar ne kadar büyük çabalar harcadığını okumuşsunuzdur. İşte Bahadır Karataş’ın Sinemanın Temel İlkeleri’ni okuduktan sonra ODTÜ’yü bırakıp sinemacı olmaya karar verdiği andan bugüne kadar geçen süredeki her şey adeta bu filmin ta kendisini oluşturuyor adeta.</p> <p class="MsoNormal">Usta, bir araba motoru ustasının uçak yapma sevdası içinde harcadığı yıllarını ve onun uçak sevdası etrafında şekillenen diğer hayatları anlatıyor. Karataş da böyle bir hikâyeyi anlatırken 2000’li yıllar boyunca Türkiye’nin içinde bulunduğu tüm tartışmalar, kendi bakış açısıyla filmin her yerine işliyor. Bir “kendini iyi hisset” öyküsü, günümüz Türkiye’si üzerine ciddi bir yorum üzerinden ilerletiliyor. Kendine güvenen güçlü ve cesur bir yönetmenlik anlayışıyla da destekleniyor. Ancak bu üç unsur muhteşem bir bileşim oluşturabilecekken, ilk filmi yapmanın heyecanı ile olsa gerek hepsi birbirine zarar verir hale getiriliyor. Elimizde kalan ise eksiklerine rağmen yönetmenlik başarısı ile takdir edeceğimiz, umut verici bir eser.</p> <p class="MsoNormal">Usta’nın herkes için değer taşıyan yönü bu umut vericilikten geçiyor. Sadece kendi içinde değil Türk Sineması içinde de, hatta kendisinden daha iyi sayılabilecek filmlerden bile daha fazla Türk Sineması için değer taşıyor. Karataş karşımıza yönetmenlik sanatına önem vermeyen bir popüler sinema anlayışının yerleştiği bir dönemde son derece kuvvetli bir yönetmenlikle karşımıza çıkıveriyor. Son derece hareketli bir kamera eşliğinde dakikalar süren saniyesi saniyesine tasarlanmış uzun sekanslar, güçlü bir sanat yönetimi ve sinematografiyle birleştiriliyor ve seyirciyi sahnenin ortasına oturtuyor adeta. Bu sahneler sinemada yıllarını geçirmiş bir yönetmen için bile son derece cesaret isteyen sahneler iken, Karataş bütün filmi bu sahneler üzerine kurmakla kalmıyor, son derece profesyonel işler ortaya koyuyor. Belli ki Karataş’ın sinema anlayışı içinde uzun planlar önemli bir öğe ve gelecek projelerinde de rastlayacağız. Recep İvedik 2’de bile hareketli uzun sekansların kullanıldığını düşünürsek bu yenilik falan değil fakat popüler eğilimli bir sinema içine yerleştirilmiş böylesine kararlı bir yönetmenlik anlayışı sinemamız için fazlasıyla değerli.</p> <p class="MsoNormal">Ama bu uzun sekansların dozajının tutturulmaması bir süre sonra filme zarar verir hale getiriyor. Karakterler üzerine kurulmuş bir filmde sahneler uzadıkça ve sürekli olarak uzun sekanslar art arda sıralandıkça seyirci sürekli olarak sahneye odaklanıyor ve karakterlerden kopuyor. Doğan Usta’nın da, eşi Emine’nin de, arkadaşı Ersun’un da karakterlerine bir türlü giremiyoruz. Bu üç başkarakterin yanlarına sıkıştırılmış birçok yan hikâye ve karakter de fazlasıyla havada kalıyor. </p> <p class="MsoNormal">Karakter ve hikâye anlatımı problemlerini uzun sekanslara yıkmak hata olur zira filmin önemli bir senaryo problemi var. İlk filmini çeken birçok yönetmen gibi Bahadır Karataş aklında olan her şeyi filme yerleştirmeye çalışıyor ve bunun için de filme sürekli farklı karakterler sıkıştırıyor. Özellikle politik fikirlerini yansıtma amaçlı yerleştirdiği bu karakterler ve yan öyküler çoğu zaman ana öyküyle ilintisiz bir şekilde filmde yer aldığı gibi; havada da kalıyor. Profesör karakteri, Emine’nin ailesi ve türbanlılar gelinleri, heykel, imam vs. gibi birçok öğe filmde adeta fazladan duruyor. Karataş’ın bunlarla “ulusalcı” diyebileceğimiz bir çerçevede film içinde bir 2000ler portresi çizmeye çalışıyor. Ulusal düşüncenin provokatif amaç taşımayan bir şekilde fikirlerinin sinemaya taşındığı ender filmlerden biri fakat yaklaşık 7–8 yıldır herhangi bir ulusal anlayışa sahip yazarın söylediklerinden hiçbir fazlası yok, eksiği çok. Bugün için fazlasıyla bayat, sığ ve kendisini fazlasıyla ciddiye alıyor. Tamer Baran’ın deyimiyle sektör refleksinin yani sinemanın gündelik olaylara verdiği tepkinin son derece zayıf olduğu, politik sinemanın can çekiştiği ülkemizde gündelik olayların sinema filmleri içinde yer etmesi önemli fakat nitelikli bir sinema eseri içinde daha derinlikli bir düşünce inşası bekleniyor. Bu haliyle ana öyküye fazlasıyla zarar veriyor.</p> <p class="MsoNormal">Usta, tüm bu eksiklerine rağmen fazlasıyla etkileyici bir ana öyküye sahip bir film. İnsanı gerçekten iyi hissettirecek bir umut hikâyesi var. Çevresinde dönen tüm olumsuzluklardan arınmaya çalışan bir çaba, aşk ve arkadaşlık hikâyesi. Filmin ve hikâyenin Doğan üzerinden geliştiği her noktada film güçleniyor, sıcacık bir hal alıyor. Doğan karakteri adeta Karataş’ın sinema yapmak için verdiği uğraşların bir karşılığı. Kamera ne zaman onu anlatmaya başlasa güçleniyor, hevesleniyor. Sinema için her şeyini feda etmeyi riske almış bir adamın öyküsü uçak yapmak için her şeyini feda etme riskini alan bir Usta’da hayat buluyor. Doğan karakteri adeta Pudovkin’in kitabını ilk okuduğu günden bugüne Karataş’ın yaşadıklarını anlatıyor. Kendini anlatmanın sıcaklığı da filmin başından sonuna yer etmeyi başarıyor.</p> <p class="MsoNormal">Popüler Türk Sineması, ticari açıdan altın dönemini yaşasa da nitelik açısından ciddi bir sorun yaşadığı bir gerçek. Niteliksiz sinema sürekli olarak kendini besliyor, zora girdiğinde devam filmlerini devreye sokuyor ve yoluna devam etmeyi başarıyor. Popüler sinemanın yönetmenlik sanatıyla bağını umursamayan bu örnekler de asla ticari ve sansasyonel başarılarının ötesini sinemaya vermiyor. Yıkılan Yeşilçam kültürünün boşluğunu doldurmuyor, böyle bir niyeti de yok zaten. Seyirciyi kendine çekme tarafı kuvvetli olduğu gibi yönetmenlik sanatına da önem veren Küçük Kıyamet, Takva, Cenneti Beklerken gibi filmler de yetersiz ve başarısız tanıtımın kurbanı olup gereken ilgiyi göremeden çekilmek durumunda kalabiliyorlar. Usta da bu filmlerin yanına oturacak gibi duruyor. Ticari başarı elde eder veya etmez Karataş’ın azmine zarar görmemesi ve Türk sinemasının yeni bir Usta kazanması dileğiyle…</p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-30928624025388404442010-01-26T18:16:00.002+02:002010-01-26T18:18:00.432+02:00Ölüler Arasında Unutulmuş Bir Vampir: Martin<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://whiteoftheeye.com/wordpress/wp-content/uploads/2008/10/martin-movie-poster-19771.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 512px; height: 389px;" src="http://whiteoftheeye.com/wordpress/wp-content/uploads/2008/10/martin-movie-poster-19771.jpg" border="0" alt="" /></a><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal">Martin – George A. Romero(1977)<o:p></o:p></b></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal">“Ölülerin arasında kaybolmuş bir vampir”<o:p></o:p></b></p> <p class="MsoNormal">George A. Romero, zombilerle ilgili neredeyse her filmde kendisine saygı duruşunda bulunulduğunu; zombilerle ilgili her yazıda isminden ilah gibi bahsedildiğini gördüğünde ne kadar gurur duyuyorsa; eminim “en iyi filmim” diye bas bas bağırdığı Martin’in bir türlü yüzeye çıkamaması onun o kadar sinirini bozuyordur. Aslında Romero ile ilgili filmografisine dair bir yazı bulursanız muhakkak size Martin’den bahsedecektir(hatta birçoğunda “pek bilinmese de Dawn Of The Dead ile birlikte en iyi Romero filmi” gibi cümleler görmeniz olası) Ama ne oluyorsa oluyor bu film bir türlü su yüzüne çıkamıyor. Peki neden hem eleştirmenlerin, hem Romero’nun, hem de fanlarının bu kadar sevdiği bir film bu kitlelerin dışına çıkamıyor?</p> <p class="MsoNormal">Aslında o kadar da zor bir soru değil. Romero isminin sinema dünyası için ne ifade ettiğine bakmak yeterli: Romero = Yaşayan Ölüler(Zombiler). Romero’nun ne yazık ki Martin başta olmak üzere Crazies, Monkey Shines, Creepshow gibi kaliteli eserleri ölü dörtlemesinin görkemi altında o kadar ezildi ki bir türlü görünen filmler haline gelemediler. Ama bunların hepsinden ayrı olarak Martin sadece Romero sineması için değil, ait olabileceği, dahil edilebileceği her türlü janr(korku sineması, vampir sineması, dram, ergenlik filmleri vs.) için o kadar ayrıksı özelliklere sahip bir film ki bir türlü konumlanmamış olması, farklı beklentiler içinde kaybolup gitmesi normal.</p> <p class="MsoNormal">Kısaca konusu, vampirlerin hiçbir niteliğine(Uzun köpek dişleri, gündüz dışarı çıkamama vs. ) sahip olmayan, bunun yanında kan ihtiyacını karşılamak için sürekli cinayetler işleyen ve bunun vicdan azabı içinde kıvranan genç vampir Martin’in kendisini küçüklüğünden itibaren şeytanlık ve vampirlik yüzünden dışlamış katolik büyük babasının evinde yaşadıklarını anlatıyor.</p> <p class="MsoNormal">Romero bir vampir filmi konusunu alıyor ve ondan bir ergenlik trajedisi yaratıyor resmen. Martin’den bir yıl önce çekilen bir başka ergenlik trajedisi üzerine kurulu korku filmi Carrie(Brian De Palma) ile hikaye olarak benzerlikler taşıdığı görülebilir. Ergenlik, cinsellik, aile baskısı, din iki filmin de öyküsünün dönüm noktalarını oluştururken tür olarak bambaşka noktalara ilerliyor bu filmler. Carrie bu öyküyü bir korku sineması yapısı üzerinden ilerletirken; Martin’de Romero kendisinden hiç beklenmeyecek bir yöne sapıyor ve bir dram filmi çekmeye başlıyor.</p> <p class="MsoNormal">Ailesinin çeşitli üyeleri tarafından sürekli şeytanlık ve vampirlik sebepleriyle baskı altında tutulmuş; vampirlere yapılan her muameleyi görmüş Martin’in trajedisi, vampir sineması içinde belki ucundan kendisi gibi aykırı bir vampir filmi olan The Hunger(Tony Scott)’daki John(David Bowie)’un trajedisine benzetilebilir ama o bile zorlama olur. Kaldı ki Martin bir vampir filmi olduğu kadar değil de. Romero film boyunca Martin’in öyküsünün temel hatlarını o kadar muğlâk bırakıyor ki; vampir mi, vampir olduğunu mu sanıyor, hayal mi görüyor hepsi muamma halinde filmin özüne güç vermeye başlıyor. Ama neresinden tutarsan tut öykü Romero seni götürmek istediği yere farklı trajedik bileşimler eşliğinde götürüyor ve acı faturayı finalinde kesiyor. </p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal">“Martin vs. Peder Merrin”<o:p></o:p></b></p> <p class="MsoNormal">Bu faturayı Romero her filminde kesiyor. Belki de Romero sinemasını bu kadar özel ve güzel yapan da bu fatura. Sistemin kurumlarına sanatla kesilen acı fatura. İflah olmaz bir solcu olarak Romero; polisten, orduya; devletten, özel sektöre acımasız bir şekilde yumruğunu sallarken; Martin gibi görece yumuşak filminde din’i hedef aldığı her noktada birden kapkatı kesiliyor. Martin’in trajedisi din ile birleştiği her noktada Romero’yu diğer tüm korku sinemasından ayıran nokta açığa çıkıveriyor. ABD’de sistemin bütün kurumlarının kendilerini savunmak için kullandığı en güçlü silah olan sinema ve korku edebiyatı Night Of The Living Dead ile bir anda bu kurumlara çevrilmiş hale gelmişti. 70lerde ateizm korkusuyla din propagandası filmlerin(özellikle de The Exorcist) infial yaratması da cevabını da gene Romero’dan gördü. Bazı göndermelerle bu filmleri(özellikle de Exorcist’i) eleştirmesi bir tarafa; dinin ve din merkezli toplumların karakterize edilmiş hali niteliğindeki büyükbaba karakterinin film boyunca Martinin hayatında temele oturtulması; dini de Romero’nun temel meselesi haline getirmekte ve acımasızca saldırmakta. Her filminde olduğu gibi Martin’de de bu mesele o kadar zekice hem senaryoyla hem de filmle kontaklanıyor ki Romero’yu Romero yapan’ın sadece ölüleri diriltmek olmadığını açık açık gösteriyor.</p> <p class="MsoNormal">Romero’nun devasa gore başyapıtı Dawn Of The Dead’den hemen önce yakın çevresiyle çektiği bu filmin ilk kurgusu 2 saat 45 dakika olmasına rağmen bugün sadece 95 dakikalık versiyonunu izleme imkanımız var. Böyle bir filmde 165 dakika boyunca Romero’nun neler anlatmış olabileceği ise birçoğumuzun merak konusu.</p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-24800773864603852182010-01-26T18:08:00.000+02:002010-01-26T18:11:07.729+02:00Kanaat Önderi Olarak Tarantino<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.nessima.com/wp-content/uploads/2009/06/inglourious-basterds.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 500px; height: 313px;" src="http://www.nessima.com/wp-content/uploads/2009/06/inglourious-basterds.jpg" border="0" alt="" /></a><p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:13.0pt;line-height:115%">Inglourious Basterds – Quentin Tarantino<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal"><span style="font-size:12.0pt;line-height:115%">Kanaat Önderi Olarak Tarantino<o:p></o:p></span></b></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Tarantino’nun ortaya çıkışından itibaren sinemanın gidişatını tamamen değiştirdiği uzun zamandır bir fikir değil gerçek halini aldı. Bu değişimin ister kötü yönde olduğunu ister iyi yönde olduğunu savunalım, gerçek bu, sinema son 20 yılda bambaşka bir evrende. Sinemayı değiştiren bu yönlerinin izlerini belki Godard, De Palma gibi birkaç yönetmende sürebiliriz fakat bu değişim onun eseri, pek laf etmeye hakkımız yok. Belki postmodernizm sinemada tam karşılığını ararken Tarantino’yu buldu ve sinema zaten bu değişimi bekliyordu; belki de Tarantino dişiyle tırnaklarıyla böyle bir sinema yarattı bilinmez ama değişimin kendisi gün gibi ortada.</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Tarantino 90larda kendi sinemasını oluştururken adeta bir tür pastişi içinde ortaya koyduğu filmler sinemanın(ve görsel her türlü malzemenin, özellikle popüler kültür öğelerinin) her köşesine o kadar sindi ki 90ların sonuna geldiğimizde bu tür pastişi artı sıkıcı bir hal almış durumdaydı. Kendisi ise o sıralar Jackie Brown ile farklı arayışlar içine girmişti bile. Tam da bu zamanda bir yenilikçi hamle daha yaptı, olayı daha da ileri götürerek Kill Bill ile “film pastişi” diyebileceğimiz tamamen filmlerin bileşiminden oluşan bir film ortaya koydu. Kendisine yakışır bir ileri hamleydi fakat bugün yaptıklarının sinema ve popüler kültüre etkisi o kadar hızlı ki bugüne gelinceye kadar bu da yeteri kadar tüketildi. Son 20 yılda oluşan beklentilerimizin de etkisiyle bu devirde Tarantino’nun yeni arayışlar içine girmesini bekliyorduk. Fakat Inglourious Basterds ile görünen, Kill Bill ile genişlettiği sınırların içinden artık pek çıkmaya niyeti yok. Tarantino o sınırların içinde tüm dünyayı yöneten bir sinema tanrısı.</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Inglourious Basterds, Leone endamıyla Bir Zamanlar Batı’da gibi başlıyor, De Palma stilizmiyle Carrie gibi bitiyor. Film boyunca filmden filmde atlıyor. Birbirinden zeki karakterler politik doğruculuk nedir umursamadan o karizmatik cümleleriyle Golem’den giriyorlar; Riefenstahl’dan çıkıyorlar; Alman sinemasının altını üstüne getiriyorlar; aksanlar üzerine üstün yeteneklerini sergiliyorlar. Morricone’nin tüm filmografisine yayılan bestelerden, David Bowie’nin Cat People’ına kadar yayılan karma bir soundtrack de olmazsa olmaz. Yalan yok “Yahudi Avcısı” dışındaki diğer karakterlerin zayıflığı, kişisel olarak aksanlar üzerine yığılmış diyaloglardan “diğer filmleri kadar” yaratıcılık bulmamam dışında bir sinemaseveri hazdan haza koşturacak bir sinema şovu olduğu kesin. Ama Tarantino sineması içinde basit bir<span style="mso-spacerun:yes"> </span>Kill Bill sonrası “Tarantino’nun 7. Filmi” olmaktan öteye geçemeyecek. Çünkü bu adamın sinema konusundaki bilgi ve hâkimiyetiyle Kill Bill formulünü uyduramayacağı bir sinema filmi yok bu dünyada. Atıyorum ileride Watergate Skandalını anlatan bir müzikal çekmek istiyorum dese, rahatlıkla tekrar hayranı olduğu yönetmenler arasında dolaşır, sinema dünyasının derinliklerine dalıp bir sürü yeni film bulur bugüne kadar büyük bir ustalıkla yaptığı gibi birleştirir önümüze koyar ve bayıla bayıla izleriz. Ama görünen o ki bugüne kadar tarz yaratan bir deha artık kendi tarzının takipçiliğinin ötesine pek geçemiyor. </p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Bununla birlikte evet bu film öyle bir formule uygulanmış altı tamamen boş bırakılmış bir “stil” filmi değil(Kill Bill de değildi). Yarattığı dünyayı boşlayamayız. Filmin kendini ileri götürdüğünü söylediği asıl iddia da burada başlıyor zaten. Inglourious Basterds “İçi sinefillerle dolu bir alternatif tarih filmi”. <span style="mso-spacerun:yes"> </span>Tarantino, kendi dünyalarına, olaylara, durumlara (film içinde bazı yerlerde de dile getirildiği gibi) film izler gibi bakanların dünyasını yaratıyor. Başarılı olmaya başarılı ama kendini beğenmiş bir şekilde fazlasıyla idealize ettiği bu dünyadaki vahim olaylar ve politik olarak hatalı fikirler de diğer filmlerinde olmadığı kadar idealize.</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Bir gerçek var ki şu sinema dünyası içinde Tarantino’nun kendini beğenmişliği kadar normal karşılanabilecek bir narsizm yok. Her yaptığıyla sadece sinemayı değil, popüler kültürü baştan aşağı etkileyen bir adamın kendini beğenmişliğini eleştirmek pek de gerçekçi değil, hakkı olduğunu da düşünüyorum. Ama o artık kendini beğenmiş efsane bir yönetmenden öte bir “kanaat önderi”. Her kanaat önderi gibi “hikmetinden sual olunmaz” bir şekilde yaptıkları ve söyledikleri karşılanıyor. Kendisi de bunun farkında.</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Tarantino ilk çıktığından beri yoğun bir şekilde tartışılan bir konu Tarantinesk sinema içindeki ırkçı ve cinsiyetçi öğeler. Yönettiği, senaryosunu yazdığı, etkilediği bütün sinema eserleri içinde ırkçılık veya cinsiyetçilik olarak okunacak öğeler yer almış; bu öğeler de bazı kesimler tarafından ciddi tepkilerle karşılaşmıştır. Bu bence yanlış ve dogmatik bir tavırdı(r). Çünkü bu sinemanın ırkçılık, cinsiyetçilik gibi dertleri yoktur, tamamen umursamazdır, apolitiktir, sırf sinemasal güzelliği ve istismar etmeye yatkın tavrı için bu sinemanın içinde yer alır ve dikkate alınması gereksizdir. Zira Tarantino bunları asla filmin(veya kendinin) görüşü olarak sunmaz. Bugüne kadar Tarantino filmlerindeki bu öğelere hep böyle baktım ve çoğu zaman eğlenerek izledim. Tarantino hakkında benzer görüşleri paylaştığım birçok kişi de Tarantino’yu bu konuda hararetle savundu. Bugün görüşlerim değişmedi ama bu kadar da tavizkar olmamak gerektiğini anladım en azından. Çünkü Tarantino artık bir kanaat önderi ve Inglourious Basterds’da sevenleri tarafından yadırganmayacağının o kadar farkında ki bir II. Dünya Savaşı filmine yakışır şekilde ırkçılığın dibine vurmakta bir gariplik görmüyor. Önceki filmlerindeki ırkçılığın bu filmdeki idealize dünya ile artık farklı bir anlam taşıyacağının belki farkında değil ama ne kadar ileri giderse gitsin önderi olduğu çevre tarafından hoş karşılanacağının farkında. Dibine vurdukça vuruyor. Her ne kadar önceki filmlerindeki gibi ciddiyetsiz olsa da; bir tat olmaktan çıkıp filmin etrafında döndüğü mesele haline geliyor. Belli bodoslama bir anti-nazi meselesi değil, tüm Avrupayı dolaşıp, Amerikaya selam çakan bir çaba var filmde. Meseleye çift taraflı, hatta üç dört taraflı bakıldığı ancak ırkçılığın baki kaldığı bir çerçeve onunki… Ciddiyetsiz olmaya ciddiyetsiz ama bir tat olduğunu düşünüp es geçilemeyecek derecede yoğun bir durumda. </p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Bütün bunlar içinde herkesin ortak görüşü ortada bir Christopher Waltz oyunculuğu ve ona yazılan muhteşem karakter var. Bütün filmi taşıyacak derecede iyi bir karakter ve oyunculuk var. Aslında filmi güzel yapan birçok yönü var. Ama bütün bunlar filmi sadece güzel yapıyor ama Tarantino filmografisine bakınca hiçbir değeri yok bu güzelliğin. </p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-59818170417812105502010-01-26T18:05:00.001+02:002010-01-26T18:15:09.270+02:00Eşcinselliği Normalleştirmek<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://thehurstreview.files.wordpress.com/2009/02/milk-the-movie-sean-penn.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 496px; height: 358px;" src="http://thehurstreview.files.wordpress.com/2009/02/milk-the-movie-sean-penn.jpg" border="0" alt="" /></a><p class="MsoNormal">Milk – Gus Van Sant</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal"><b style="mso-bidi-font-weight:normal">Harvey Milk: İçimizden Biri<o:p></o:p></b></p> <p class="MsoNormal">Son Akademi Ödül Töreni(2009)’ni hatırlayalım. Natalie Portman’ın kıyafeti, Hugh Jackman’ın sunumu, Mickey Rourke’un kolyesi, Slumdog ekibinin komiklikleri vs. eğlenceli olsa da çabuk unutulacak. Ama eşcinsel hareketinin geceye vurduğu damga öyle kolay kolay unutulmayacak. Ödül töreninden bir süre önce sinema dünyasının kalbi Los Angeles’ın da içinde bulunduğu California eyaletinde eşcinsel evliliği hakkının kaldırma çalışmalarının hızlanması eşcinsel hareketine desteğin yoğun olduğu sinema dünyasında da direk karşılığını bulur. Bu hareketin tam da kalbinde doğmuş Milk filmi de bunun sözcülüğünü yapar. Önce pek şans tanınmayan genç senarist Dustin Lance Black ödülü kapar ve sahnede için boşaltır, ardından da Mickey Rourke’un aylar öncesinden alacağına kesin gözüyle bakılan En İyi Erkek Oyuncu ödülünü bu filmdeki rolüyle kapan Sean Penn laflarını sıralar. Tabi bu laflar salondan da destek bulur. Bugün baktığımızda her ne kadar yasanın kaldırılmasını engelleyememiş olsalar da dünyanın herhangi bir ülkesindeki herhangi bir eve ulaşan bu görüntüler öyle hiç boş geçilecek cinsten değildir. Bunlar modern dünyanın en büyük fobilerinden birine indirilmiş sert darbelerdir. </p> <p class="MsoNormal">Milk filmi de işte tam böyle bir ortamda doğmuş bir film. Amerikan Sinemasının güncel olaylara ne kadar çabuk tepki verdiği, ABD’yi ilgilendiren her türlü olayın karşılığını sinemada bulduğu, Amerikalıların ta ilk elle tutulur hale geldiklerinden beri sinemanın gücünün ne kadar farkında oldukları malum. Bugün zaten zar zor elde ettikleri bu hakkın da ellerinden alınmasına karşı ilk giriştikleri işin sinema olması boşuna değil. Bu yüzden de Milk’i tartışırken sinemasal başarısını, sinema dışı etkenler üzerinden de tartışmak gerek. Çünkü film olarak başarısı aslında tam da bunlar üzerinden şekilleniyor.</p> <p class="MsoNormal">Milk, bunca etken arasında hem güçlü bir propaganda filmiyken bir yandan da propagandanın kalıplarından bir o kadar uzak bir film. Bugüne kadar yapılan propaganda sinemasının, daha doğrusu taraflı bir sinemanın kalıplarından çok uzakta duruyor. Geçmiş filmlerine de bakarak özellikle Gus Van Sant’ten kaynaklanan bir naifliğe, sadeliğe sahip. Harvey Milk karakterine bakışı da bu sadelik etrafında şekilleniyor. Bu da aslında onu diğer tüm eşcinsel filmlerinden ayırıyor. Bugüne kadar ya heteroseksüellerin fiziksel şiddetine maruz kalan ya da melodram gibi bir aşk hikâyesi içinde karikatürize edilirken bulduğumuz eşcinseller ilk defa normal bir insan gibi çıkıyor karşımıza. Hem de Harvey Milk gibi en süper kahraman haline getirilmesi mümkün karakter üzerinden yapılıyor bu normalleştirme. Sant eşcinsellik üzerine yapılmış filmlerdeki bu aşırılıkların(her ne kadar birçoğu ve daha kötüsü gerçek hayatta mevcut olsa da) büyük bir çoğunluğu homofobik olan heteroseksüel izleyici üzerinde irrite edici bir etkisinin olduğunun farkında. Bu yüzden bütün filmi normal herhangi bir insanı anlatır gibi, herhangi bir başarı hikâyesi anlatır gibi anlatıyor. Bu başta korkaklık gibi görülebilir fakat öyle değil. Değil çünkü Sant bunu yaparken eşcinsellik üzerine söylenmesi gereken her şeyi söylüyor. Aslında tam da bu yapısıyla ilk defa ana akım bir film, eşcinsel hareketinin temel çıkış noktasına değindiğini görüyoruz: Normalleştirme</p> <p class="MsoNormal">Bugüne kadar eşcinseller tüm hareketlerinde tek bir amaç için mücadele ettiler: Normal bir insan gibi görülmek. Cinsiyetleriyle ilgili olsun olmasın her yerde gördükleri muamele onların normal insan olarak görülmemesinin sebebiydi. Çoğunluk onları ahlaksız yaratıklar olarak gördü, daha sonra da<span style="mso-spacerun:yes"> </span>sözde iyi niyetli bir tavırla “hastalıklı insan” gözüyle görülmeye başladı. Yani toplumsal dışlamayla bir nevi “karantinaya alınmalı” tavrı sergilendi. Bugüne kadar homofobiye karşı saldırgan bir tavırda olan filmler aslında daha sert ve aşağılayıcı bir karşılık gördü(örn: İ.ne Kovboylar)</p> <p class="MsoNormal">Sant ise ilk sahnesinden itibaren normalleştirici bir tavır izliyor ve sonuna kadar bundan vazgeçmiyor. Milk’in de herkes gibi aşkları oluyor, hırsları oluyor, yenilgileri oluyor, diğer siyasetçiler gibi bir türlü siyasetten kopamıyor, tavizler veriyor, politik oyunların içine giriyor, eski aşklarını hatırlıyor… Tıpkı herhangi başarılı bir politikacı gibi; yönetimiyle, oyunculuğuyla hiçbir abartma yapılmadan; karakterine cinsiyetinden ibaret bakmadan ve bunun üzerinden nefret kusan laflardan kaçınarak, Harvey Milk’in önce insan olduğunu üstüne basa basa dile getirerek çizilen bir portre bu. Filmde Harvey Milk’e de diğer eşcinsellere de önce eşcinsel sonra insan gözüyle bakmıyoruz. Harvey Milk hangi cinsiyetten olursa olsun o kadar bizden, o kadar insan ki; onun eşcinsellik mücadelesi, homofobisi tavana vurmuş bir insan için bile kendi mücadelesiymiş gibi görülebilir. Milk işte sinemadan önce bunu başarıyor. Eşcinsellik normalleştiriliyor. Film boyunca eşcinsellik ahlaksızlık olmaktan da, hastalık olmaktan baskın ve nefret dolu sözlerle değil bu tavrıyla çıkarılıyor. İşte bu yüzden propaganda kalıplarına hiç uymamasına rağmen ama bir hareketin özüne bu kadar iyi hizmet eden az film bulunur. </p> <p class="MsoNormal">Aslına bakılırsa sinema olarak öyle ekstra bir güzellik içermiyor. Hele ki Sant’in 2000lerde ne kadar ekstra güzelliklere sahip filmlere imza attığını düşünürsek bu gayet basit bir film. Sinema olarak da tavan yapmış bir film görmek içten değilmiş aslında. Sant ilk 15-20 dakika kendine özgü bağımsız havayı böylesine ana akım bir filme çok iyi yedirse de sonradan öykü anlatma derdi içinde bu havayı kaybediyor, sadece iyi bir hikaye anlatıcısından ibaret kalıyor. Bizi de olası bir başyapıttan ediyor. Ama gene de Sant’in ana akım sinemayla flört ettiği en iyi film Milk.</p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-2376600290390839682009-09-09T02:06:00.007+03:002009-09-09T02:23:35.218+03:00Kendim için Belgesel Sinemaya Giriş I: Son Buluşma<div style="text-align: center;"><br /></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://img.sinemalar.com/images/ss_buyuk/20357/Son-Bulusma_9.jpg"></a><div style="text-align: center;">SON BULUŞMA - NESLİ ÇÖLGEÇEN</div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.filmizleme.org/wp-content/uploads/2009/02/son_bulusma.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 220px; height: 314px;" src="http://www.filmizleme.org/wp-content/uploads/2009/02/son_bulusma.jpg" border="0" alt="" /></a><p class="MsoNormal">Bir belgeseli değerli kılan ne olabilir? </p> <p class="MsoNormal">Bir belgeseli, kurmaca filmmiş gibi değerlendirebilir miyiz?</p> <p class="MsoNormal">Öznel fikirlerimiz bir belgeseli değerlendirirken öne çıkmalı mı?</p> <p class="MsoNormal">…</p> <p class="MsoNormal">Bu tip soruları arttırabiliriz elbet. Belgesel sinemayla özel bir alakası olmayan, fazla derinliğine inmemiş ama festivallerde veya vizyonda olduğunca takip etmeye çalışan biri olarak, biraz dışarıdan bir bakışla cevaplamaya çalışılacak bu sorular. Bugüne kadar bu soruların aklımda çok da sorun teşkil etmemesi izlediğim belgesellerin çelişen bir noktada bulunmamasıydı, ama Nesli Çölgeçen’in Son Buluşma’sı bu çelişkiler yumağı içinde bıraktı beni. Biraz kişisel, biraz amatör bir bakış olacak bu.</p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(85, 26, 139); -webkit-text-decorations-in-effect: underline; "><img src="http://www.sinemalardan.com/wp-content/plugins/post-gallery/uploads/1234621456_Son-Bulusma_9.jpg" border="0" alt="" style="display: block; margin-top: 0px; margin-right: auto; margin-bottom: 10px; margin-left: auto; text-align: center; cursor: pointer; width: 404px; height: 288px; " /></span></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Milli Mücadeleyi birebir yaşamış son üç gazinin son günlerindeki buluşmalarına götürüyor bizi Nesli Çölgeçen. Daha belgeselin anlattığı kişileri öğrenmekle beraber belgesel, ilk soruyu karşıma çıkarıyor. “Bir belgeseli belge niteliğindeki değerine göre mi tartmalıyız?” Çünkü Nesli Çölgeçen’in giriştiği proje olmasa bu dedeleri bir daha görsel olarak adam akıllı tanıma fırsatımız olmazdı. Türkiye Cumhuriyeti’nin temelini oluşturan Milli Mücadele’yi gören son insanlar, tarihi belge niteliğindeki bu gaziler ölümleriyle beraber yok olup gideceği bir zamanda Nesli Çölgeçen sayesinde geleceğe taşınıyorlar, ölümsüzleşiyorlar; görüntüleriyle, söyledikleriyle, bir belge niteliği kazanıyorlar. Evet, bir çok belgeselin belge niteliği taşıdığını düşünebilir fakat bu belgesel kadar keskin bir ayrıma sahip değiller. Mesela Michael Moore Amerikan sağlık sisteminin sorunlarına dair bugün de bir belgesel ortaya koyabilir fakat Çölgeçen bu kadar kritik zaman ayrımında bu işe girişmese böyle bir belgesel olmayacak, bir tarih yok olup gidecek. Bunun Son Buluşmayı değerli kıldığı kesin, ama iyi bir belgesel yapar mı? Düşünmem gerek</p><p class="MsoNormal"><br /></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Bu soruyu daha önce izlediğim belgesellerde kendime sormamıştım. Ya aklıma gelmemişti, ya da böyle bir durumla karşılaşmamıştım. İzlediklerim arasında bu tip değeri olan belgesellere aynı zamanda bir kurmacaymış gibi baktığımda da ortada olumlu bir sonuç vardı. Değerli bir belge niteliği taşımasının ötesinde de olumlu sonuçlar veriyordu. Son Buluşma’da bu yönün tıkanması bir anda belgesel sinemayla olan bağımın zayıflığından olsa gerek çelişkilere sürükledi beni. Çünkü Çölgeçen kurmacada gayet iyi bir yönetmen olmakla beraber ortaya benim kurmacaya çalışan kafamın bu filme çizdiği çizgileri pek aşamamış bir belgesel çıkarmış. Gazilerin karşısına kamerayı koyup birbirine benzer birçok cümleyi sürekli dinlediğimiz bu belgeseli izlediğim anlarda aynı zamanda yorucu bir günün ardından sinema koltuğuna yayılmış izlerken en az dört beş defa vücudumu düzeltirken, filmden kopmamak için çabalarken buldum kendimi. Kuşkusuz kişisel durumumu katarak değerlendiremem bir kurmaca veya belgeseli ama Son Buluşma oluşturmaya çalıştığı yapı veya akış şeması içinde de gayet tekdüze kalıyor. Peki bunlar bu belgeseli kötü yapar mı? Düşünmem gerek</p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(85, 26, 139); -webkit-text-decorations-in-effect: underline; "><img src="http://www.sakinkafa.com/images/son-bulusma1.jpg" border="0" alt="" style="display: block; margin-top: 0px; margin-right: auto; margin-bottom: 10px; margin-left: auto; text-align: center; cursor: pointer; width: 410px; height: 240px; " /></span></p> <p class="MsoNormal">Bütün bu sorular eşliğinde belgeseli düşünürken; Son Buluşma ile zihnim arasındaki duvarı ve bu duvarlar arasındaki boşluktan karşı tarafı nasıl oluyor da bu kadar yakından görebildiğimi düşündüm. Kuşkusuz iki cümlelerinden biri “gavur” olan üç gazinin ve çocuklarının hikayesi benim anlayışım için fazlasıyla itici kalıyor. Kabul etmem gerekiyor ki gerçek hayatta karşıma çıksa pek dayanılacak laflar olmazdı benim için. Çölgeçen her ne kadar bu gazilerin karakterlerine gittikçe daha çok yoğunlaşan bir belgesel çekmiş olsa da, sürekli tekrar eden bir biçimde yer alan “gavuru denize döktük” cümleleri Çölgeçen için de gayet önem arz ediyor. Bu anlayış uyuşmazlığı kurmaca bir filmi değerlendirirken de bir çelişki olarak karşımıza çıksa da buradaki ayrım daha derin. Son Buluşma filminden biraz dışarı çıkarak belgesel kavramına bakarsak, ortaya konulan bir gerçeklik olunca, kendi bakış açımızı tartmanın yanında yönetmenin bakış açısını da tartmamız gerekiyor. Çünkü yönetmenin sanatının yanında ortaya koymaya çalıştığı belge niteliğinde görüntüler var. Bir belgeseli öznellikten tamamen arındırma gibi bir görüş ortaya atmak saçma olabilir ama subjektif görüşlerle dolu bir belgenin de değerini ne kadar koruyacağı ortada. Tekrar Son Buluşma’ya dönersek filmin ve Çölgeçen’in hakkını yemeyeceğimi, bunun Son Buluşma’da iyi oturduğunu kabul etmem gerek. Çölgeçen muhtemel kendi görüşleriyle benzerlik taşıyan bu dedelerin fikirlerini ekrana yansıtmakta çekinmiyor ama bunun üzerine hiçbir oynama yapmadan ne kamera hareketleriyle, ne müzikle, ne de dış sesle müdahale etmeden olduğu gibi ekrana koyuyor. Müzik de kamera da Çölgeçen’in de asıl değer verdiği mevzu olarak düşündüğüm, neredeyse 90 yıl önceki olayla birbirine bağlanmış bu üçlünün arkadaşlığı mevzubahis olunca devreye giriyor. Ömer dede gavuru nasıl denize döktüğünü anlatırken belgesel tamamen müdahalesizken, Yakup dedenin sakalını tararken kamera duygusallaşıyor, müzik duygusallaşıyor, biz duygusallaşıyoruz. Çölgeçen bunca sömürü malzemesi içinde insanlar, yaşlılar ve arkadaşlar üzerine film çekmeyi; daha doğrusu elindeki malzemeyi oraya kırmayı başarıyor. Bu tavır belgeselle aramızdaki duvara bir anda delikler açıyor. Ama arasında delikler olsa da fikirlerim ile belgesel arasındaki koca duvar hala yerini koruyor. Belgeselle arama bu duvarı koymam doğru bir tavır değil farkındayım ama her biri belli bir tez doğrultusunda gerçekler ortaya koymaya çalışan belgesellere karşı fikirsel eleştirilerin de varlığı gerekmez mi? Fikirsel olarak yanlış inşa bulunan bir belgesel iyi olabilir mi? Düşünmem gerek</p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(85, 26, 139); -webkit-text-decorations-in-effect: underline; "><img src="http://img.sinemalar.com/images/ss_buyuk/20357/Son-Bulusma_9.jpg" border="0" alt="" style="display: block; margin-top: 0px; margin-right: auto; margin-bottom: 10px; margin-left: auto; text-align: center; cursor: pointer; width: 300px; height: 200px; " /></span></p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Son olarak da bu kurmaca kafayla belgeseli izlerken anlamadığım, sonradan başkaları söyleyince fark ettiğim, belgesel çekilirken bu üç gazinin baya bir zorlanması durumu var. Ne kadar gerçektir bilemem, kimsenin hakkını yemek istemem ama belgesel aklıma geldikçe benim için daha bir gerçeklik kazanıyor. Bu durum çoğu belgeselde vardır sanırım. Peki böyle bir etik bozukluk bir belgeseli kötü yapar mı? Düşünmem gerek</p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Son Buluşma yerine bir türlü karar veremediğim bir film halini almış durumda. Karşımda bambaşka payda değerleri var ve ben bunu ortak payda içinde toplamaya çalışırken çarpma bölme işlemleri içinde kaybolmuş durumdayım.</p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-65694486260116930462009-06-22T14:45:00.005+03:002009-06-26T13:11:53.421+03:00Büyük konuşabilmek<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://tf.org/images/covers/TheReader-tf.org-2008-free.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 358px; height: 530px;" src="http://tf.org/images/covers/TheReader-tf.org-2008-free.jpg" border="0" alt="" /></a><p class="MsoNormal"><b>The Reader – Stephen Daldry</b></p> <p class="MsoNormal"><o:p><a href="http://www.imdb.com/title/tt0976051/">imdb </a></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p> <p class="MsoNormal">Dünya sinemasının bir türlü bırakmak istemediği öykü kaynağıdır Yahudi soykırımı. Üzerine o kadar çok film izledik ki artık en farklı bakış açısına sahip olanlar bile sıradanlaştı. Costa Gavras’ın bugüne kadar hiç dile getirilmemiş bir şekilde soykırımı Vatikan ile ilişkilendiren Amen. filminin bile gözümüze ne kadar sıradan göründüğünü düşünün. Artık her insan için bu kadar sıradanlaşmış tarihi bir dönemden artık daha fazlası çıkmaz der demez bir film daha önümüze çıkmakta; kaçınılmaz olarak da Akademi Ödüllerinde de boy göstermekte. <span style="mso-spacerun:yes"> </span>Her seferinde adından söz ettirmeyi başaran bu filmlerin başarısının tek sebebi gerçekten de Yahudi lobilerinin gazlaması mı yoksa başka sebepleri olabilir mi onu düşünmek lazım. Batı, bugüne kadar Yahudi Soykırımıyla her türlü hesaplaşmayı başarsa da faşizmin kendisi ile hesaplaşmayı tam anlamıyla başaramamasının sonucunu birebir eşleştirdiği Yahudi Soykırımıyla yüzleşerek gidermeye çalışması aslında hem kendileri hem de sinemaları için büyük bir çıkmaz oluşturuyor. Çünkü sürekli olarak bastırılmış bir ırkçılık Hitler adlı bir “evil” etrafında lanetlenerek vicdani rahatlığa erişiliyor. Vicdanen kendilerini rahatsız eden her olgu karşılığını bu olaylar zincirinde buluyor, yüzleşilmesi gereken birçok olay da bu sayede unutuluyor.</p> <p class="MsoNormal">Özellikle 2000ler sinemasında aktarılan öyküler karşılığını empati olgusunun etrafında şekillendirmiş durumda. Daha kabaca söylemek gerekirse “iyi Almanlar da(Naziler de) vardı” cümlesini kurmak üzerine art arda filmler çekiliyor. Geçen senenin Amerika’da yankı uyandıran ve Oscar’ı kapatan tek Avrupa filmi Kalpazanlar gibi bu sene de The Reader patladı. 5 Dalda aday olup Kate Winslet Oscar’ı kaldırdı. Dediğim gibi bu sadece Yahudi lobilerinin çabalarıyla açıklanamaz, daha toplumsal daha derinlerde bir karşılığı var. Batı ülkeleri insanları empati ihtiyaçlarını da kendini sürekli olarak tekrarlayan bir şekilde bu vahşet etrafında şekillendiriyor. Böylesine bir tavrı doğru bulduğumuzu kabul etsek bile The Reader yanlış bir seçim. </p> <p class="MsoNormal">The Reader Yahudi Soykırımı üzerine belki de bugüne kadar çekilen en amaçsız film. Tamamen düzensiz biçimde parçalara ayrılmış filmin her aşamasında alakasız durumlar ile karşı karşıya kalıyoruz. <span style="mso-spacerun:yes"> </span>Bugüne kadar hollywood’un ve Oscar ödülü verilen filmlerin en iyi şekilde yaptığı neden-sonuç ilişkisini kurup bunu seyirciye en iyi şekilde yerleştirme konusunda bile büyük sıkıntılar çekiyor. Senaristin bütün öyküyü üzerine kurduğu “okuyamamaktan utanma” ve “hayatı pahasına bunu saklama” durumunun sebebini açıklamayan bir filmin bir anlamı kalır mı? <span style="mso-spacerun:yes"> </span>Dikkatinizi çekerim tamamen öyküsü üzerine kurulmuş bir Hollywood filminden bahsediyorum. Sadece bununla sınırlı da değil. İki ana karakter dışında gerekli gereksiz birçok karaktere boğulan film neredeyse hiç birini sonuca erdirmiyor. Hepsine neredeyse figüran gibi davranıyor. Bir öyküye bu kadar derinden işleyen bunca karatere başı belli sonu belli değil muamelesi yapmak, her ne kadar öyküye belli bir destek için konulsa da o desteği verdikten sonra sanki hiç olmamış gibi davranmak belli bir adı olan yönetmene ne kadar yakışıyor düşünmek gerek. Böyle bir senaryoyu, öyküsündeki vurucu iki üç kısım için Oscar adayı yapan Akademi üyelerinin iki kere düşünmeleri gerek.</p> <p class="MsoNormal">Bütün bu senaryo bozuklukları filmin amaçsızlığını perçinleyen yan etmenlerden öte değil aslında. Asıl amaçsızlığı tavrında taşıyor. İlk bölümlerde cesur bir tavırla ilerleyecekmiş gibi duran film her bölümde biraz daha çekimser bir tavır içine giriyor. Sona gelindiğinde ise ortaya çıkan korkak bir filmden fazlası değil. Gerçek bir Nazi suçlusu üzerine vicdani bir muhasebe içinde geçen birkaç bölümden sonra hepsini boşa çıkaracak sözler art arda söylenmeye başlıyor. Sonunda gene bütün ileri görüşlülüğü bir Yahudi üzerine bindiren tamamen anlamsız bir sahne ile bu konuda bugüne kadar yapılan yüzlerce Yahudi filminden hiçbir farkı olmadığını gösteriyor. Peki film bu noktada nereye ulaşıyor? Hiçbir yere. Aslında tamamen “Kid” karakteri üzerine bir film olması gereken bir film The Reader. İşleyişine bakarsanız bunu görebilirsiniz. Cinselliği keşfedişi, İlahlaştırdığı kadın figürünün yıkılışı ve ondan kopamayışı üzerine sıralanmış bölümlerden oluşuyor. Ama sürekli olarak Hanna karakterine kayıp soykırım üzerine bir şeyler söylemeye çalıştıkça hepsini mahvediyor, her şeyi çorbaya çeviriyor. Üstüne üstlük bu konudaki korkaklığı da cabası. Peki neden Kid’in gençliği ve yaşlılığını farklı kişi oynuyor da; Kate Winslet hem gençliği hem de yaşlılığı oynuyor? Oscar çabası mı yoksa makyaj konusunda yetersizlik mi? Gerçekten makyaj konusunda yetersizlikse eğer katılırım çünkü Kate Winslet’e yaptığınız makyaj ortada bir yetersizlik olduğunu gösteriyor. </p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-29387021388192246132009-04-01T20:06:00.003+03:002009-04-02T01:42:27.771+03:00HAYAT'a dair her şey VAR<p class="MsoNormal">Hayat Var - Reha Erdem <br /></p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.imdb.com/title/tt1370212/">imdb</a></p><p class="MsoNormal"><img src="http://sinema.gazetevatan.com/resim/05.03.2009_hayat-var-reha-erdem-poster[1].jpg" style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 250px; height: 330px;" border="0" alt="" /></p> <p class="MsoNormal">Reha Erdem hep kendi yolundan giden bir yönetmen olmuştur. A Ay, Kaç Para Kaç, Korkuyorum Anne çekildikleri dönem içinde Türk sineması içinde çok ayrıksı eserler olarak kalmıyor dünya sineması içinde de benzerini görmek pek mümkün olmuyordu. Biraz daha sanat sinemamıza yakın gibi duran Beş Vakit bile yarattığı gerçeküstü taşra dünyası ile adeta kendi haline özel bir film olarak sıyrılıveriyordu. Her filminde bambaşka bir sinemasal çaba içinde gördüğümüz Reha Erdem’in filmleriyle ilgili çok farklı görünse de ortak söylenebilecek birçok temel var belki ama asıl olarak her filminde yapmak istediği sinemayı perdede tavizsiz olarak izlemenin gücü asıl olarak. Bu durum bazen filme zarar bile verir hale geliyor ama Reha Erdem sinemasının asıl gücünün buradan kaynaklanıyor olması bu zarar es geçmek için önemli bir sebep. </p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Reha Erdem bu sinemasını Hayat Var’da da devam ettirdi. Hatta daha da ileri götürdü. Her biri kitleler tarafından başyapıt seviyesinde anılan filmlerinin yanına bir yenisini daha ekledi. Bir filmin başyapıt olarak anılması zor iş tabi de eleştirmenlerin film etrafında kopardığı hava boşuna değil. Sevelim veya sevmeyelim bundan yıllar sonra Türk sinemasında böyle filmler de varmış diye anılacak bir film olarak yerini edindi Hayat Var. Çünkü Reha Erdem her zamanki gibi farkını ortaya koydu sinemasında. </p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Reha Erdem sinemasında çok farklıymış gibi duran filmlerinde bile ortak nokta varsa bu da çocukluk ve ergenliktir. En ergenlikten uzak filmmiş gibi duran Kaç Para Kaç’ta bile ana karakter adeta çocukluktan ve saflıktan çıkıp çıkmama bunalımı içindedir. Büyükleri anlatan Korkuyorum Anne’nin karakterleri adeta ergenlik çağlarına yeni girmek üzere olan çocuklar gibidir. </p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">A Ay ve Beş Vakit ile birlikte ise bu değişimin çizgisinde olan çocukları anlatan Hayat Var bu filmlerin yanında kendine yer ediniyor. Özellikle de Beş Vakit ve Hayat Var adeta bir ikileme gibi duruyor. Daha doğrusu hem ikileme hem ikilem. Çünkü Hayat Var öyle bir film ki Beş Vakit’de Reha Erdem bize ne anlattıysa -1 ile çarpılmış gibi, aynadaki yansıması adeta. Neredeyse birbirinin tersi sorunlar, birbirinin tersi karakterler, mekanlar… Ama birbirinin tersi gibi duran bu film birbiriyle aynı umutsuzluk, çaresizlik, sıkışmışlık içinde yüzüyor. Daha doğrusu Reha Erdem’in her filminde izlediklerimiz bu sefer Beş Vakit’tekinin tersi bir yönde giderek anlatıyor. Beş Vakit’in hiçbir zaman denize ulaşamayacağını bilen karakterlerini alıyor Hayat Var’da denizin ortasına atıyor. </p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Evet neredeyse hayatı denizden ibaret bir hayatı var Hayat’ın. O mavi deniz etrafını tamamen çevrelemiş. Denizi karaya bağlayan noktada zar zor ayakta duran evinin içinde bile maviler ve deniz peşini bırakmıyor. Yatalak dedesinin tuvaletinin yaptığı mavi leğeni, nefes aldığı mavi tüpü, her gün yedikleri balık o karaya zar zor tutunan evde etrafını çevreliyor. Karaya varmasını engelliyor. Biraz olsun karaya yakın kırmızı duvarlı okuluna girdiği anda etrafını mavi badanalı duvarlar, mavi önlüklü arkadaşlar çevirip, adeta ona dur diyor. O da duruyor. Mücadele etmiyor, kabulleniyor. İstemese de tek yolunun bu olduğunu düşünüyor. Ona göre kara yok, deniz var. Karayı görmemiş bilmiyor. Ağır ağır ilerleyen gemileri, sandalları biliyor. Arabayı, treni, uçağı bilmiyor. Sadece sesini duyuyor ama kendisi yok. Bu hızlı araçların sadece sesleri var. Hayat hız nedir bilmiyor, bilmek de istemiyor. Ama hız ile karşılaşacağını biliyor. Bir gün o lunapark’taki ahtapot’un kollarında savrulacağını biliyor. Bu hızın onun çok sevdiği çocukluğuna; kopkoyu, kıpkırmızı çocukluğuna mal olacağını biliyor. İstemiyor ama elinden de bir şey gelmiyor. Kanatları olduğu halde uçmak zorunda olmayan, hep kırmızı kafasıyla kalacak olan hindi’yi kıskanıyor. </p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Evet, bir de Hayat’ın kıpkırmızı çocukluğu var. Hiç kopmak istemediği, hep olmak istediği bir çocukluğu var. Eve gelir gelmez ilk iş mavi önlüğünü atıp kırmızı elbisesini giymek oluyor. Onun kadınlığa geçmek zorunda bırakacak olan bakkal amcasından hep kırmızı kaplı kekler, çikolatalar alıyor. Mavi önlüklü arkadaşlarına hep kırmızı kaplı kekleri dağıtıyor. Ama o kırmızı solmaya başlıyor. Hayat her geçen gün ergenliğe doğru yol aldıkça kırmızı pembeleşiyor. Annesinin, hayat kadını ablasının, hayatın her türlü sillesini yemiş komşusunun üzerindeki pembe elbiselerin renklerine benzemeye başlıyor üzerindeki kırmızı. Açıldıkça açılıyor. Bakkal amcası onu bilmeden her geçen gün daha fazla kadınlığın içine attıkça o da kırmızı kaplı çikolatalarla, babasının getirdiği kırmızı oyuncakla çocukluğuna daha fazla tutunmaya çalışıyor. Çocukluğunda daha fazla kalabilmek için babasının eşcinsel arkadaşından medet umuyor ama boşuna, her geçen gün ergenlik ve kadınlık onu daha da bir çevreliyor. Hayat ise mücadele etmiyor, kendini ahtapot’un hızla dönen kollarında buluveriyor. Ahtapot’un kolları hızlandıkça Hayat korkuyor, Hayat ağlıyor. Hayatın her türlü sillesini yemiş komşusu yanında zevkten dört köşe olurken, Hayat gözlerini kapatıyor, elini yüzünden kaldırmamayı tercih ediyor. Ama komşu teyzesi tavşanının acısını göre göre aleti tekrar çalıştırtıyor. Hayat’a bunu yaşamalısın diyor, zorundasın diyor, korksan da acı da çeksen bu aşaman geçmelisin diyor. Alet hızlandıkça rahatsız edici, korkutucu bir hal alıyor ama Hayat karşı koymuyor. Her zaman yaptığı gibi kabulleniyor. Kırmızı elbiseleri artık tamamen pembeye dönüyor. Hayat, Orhan Gencebay’ın şarkısındaki gibi hayatın tüm var olan duygularını tadıyor. En azından tatmak zorunda olduğunu anlıyor. İstemeye istemeye de olsa tadıyor. Zamanı durduramayacağını, geri döndüremeyeceğini biliyor, bu yüzden de mücadele etmiyor. Çocukluğunda geçirdiği her bir dakikayı kar sayıyor. Ama Hayat film ilerledikçe, öyle kalamayacağını anladıkça, etrafındaki tüm unsurlar onu çocukluktan çıkarıp hayat kadınlığına attıkça, o çaresiz o yöne gidiyor. Ama hayat kadınlığına gittiği yolda kendisini ilk fırsatta atacak başka yol buluyor. Mavilerden ve pembeleşmeden kurtulamayacağını anlıyor ama mavinin tonuna kendisinin karar verebileceğini görüyor. Soluk mavi t-shirt’lü çocuğu tercih ediyor. Kıpkırmızı oyuncağına tekmeyi atıyor. Çekmeyen TV’sinden medet ummayı bırakıyor. Hız için yani ergenlik için yani cinsellik için karaya veya havaya çıkmak yerine denizde hızlı olmanın yolunu buluyor. Başkalarının ona giydirdiği pembeleri bırakıyor, kendi pembesini seçiyor, yani o kıskandığı hindi olmayı başarıyor. </p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Bu kadar güçlü yapısının önce görsel bir gücünün olduğunu düşünüyoruz filmi izlerken, daha sonra Reha Erdem’in sesleri ne kadar muhteşem kullandığını fark ediyoruz, başka yerde duysak kaçacağımız müziklere eşlik edecek hale geliyoruz. Bir bakıyoruz o küçücük kız doğru düzgün tek kelime etmediği filmde koskoca oyunculara taş çıkaracak bir oyunculuk sergiliyor. En sonunda bir bakıyoruz, her yerinden mükemmellik taşan bir şaheserle başbaşayız. Sinema’dan çıkıyorum önce pek etrafımı göremiyorum. Yanımda arkadaşım var, başta konuşmuyoruz. Önce Hayat var bir de ben varım. Sonra Hayat var bir de ergenlik çağındaki genç kızlar var. Bir an sonra Hayat var bir de tüm dünyadaki kadınlar var. En sonunda Hayat var, sınıf arkadaşı var, bakkal amcası var, babası var, annesi var, komşusu var. Yani Hayatın hayatını çevreleyen hepimiz varız. Bunları izlerken Reha Erdem ismi en son aklımıza geliyor. Hiçbir zaman çıkmayacak şekilde geliyor. En sonunda ben varım, yanımdaki arkadaşım var. Ama en önemlisi iyi ki sinema var, bu sayede Hayat Var.</p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-67738477890099720002009-03-12T13:51:00.005+02:002010-01-28T04:50:51.058+02:00Fanatizm Ortasında Aşk: Jungle Fever ve Ae Fond Kiss<span class="Apple-style-span" style=" ;font-family:'Times New Roman';"><div style="border-top-width: 0px; border-right-width: 0px; border-bottom-width: 0px; border-left-width: 0px; border-style: initial; border-color: initial; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 3px; padding-right: 3px; padding-bottom: 3px; padding-left: 3px; width: auto; font: normal normal normal 100%/normal Georgia, serif; text-align: left; ">Jungle Fever - Spike Lee <a href="http://www.imdb.com/title/tt0102175/"> imdb</a> </div><div style="border-top-width: 0px; border-right-width: 0px; border-bottom-width: 0px; border-left-width: 0px; border-style: initial; border-color: initial; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 3px; padding-right: 3px; padding-bottom: 3px; padding-left: 3px; width: auto; font: normal normal normal 100%/normal Georgia, serif; text-align: left; ">Ae Fond Kiss - Ken Loach <a href="http://www.imdb.com/title/tt0380366/">imdb</a><div><br /></div><div><img src="http://www.bfi.org.uk/sightandsound/images/issue/420/ae-fond-kiss_420.jpg" style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 420px; height: 200px;" border="0" alt="" /></div><div><br /></div><div>Aşk'ı anlatanlar hep zıtlıkları sevmiştir. Birbirinden çok farklı bileşimlere sahip iki kişiyi biraraya getirme çabası aşkı anlatanların vazgeçemediği bir istektir. Zıtlıklar içinde doğan aşklar her zaman peşinde vazgeçilmesi gereken olgular doğurur. A</div><div>ile,kültür, gelenek, iş, kariyer, para, arkadaş, ideoloji vs. devreye girer. Herhangi birinden; hatta hepsinden vazgeçmek kaçınılmazdır. O ilahi aşk bir anda hesap kitap işine döner. Seyirci her ne kadar ilahi aşkı istese de içinden tartma ölçme işleri ardı ardına beyinde dönmeye başlar. Böyle aşklar yaşamamış olan seyirci elbette o aşkın tüm duvarları yıkmasını ister, kendi yapamadıklarını başkasının yapmasını ister. "Aşk için ölmeli aşk o zaman aşk"tır. Böyle hikayelerin de laf sokmayı seven yönetmenler tarafından ele alınması kaçınılmazdır. Bu hikayeleri de hala ilgi çekici kılmayı başaran da aslında bu eleştirel çerçevedir. Çünkü bu isimlerin eleştirel kuvvetleri ve cesurlukları bu hikayeleri başka noktalara çekmeyi başarır. Böyle bir zıtlıklar hikayesine en büyük eleştirel gücü katacak elbetteki faşizm'dir. Faşizmle dertleri bitmek tükenmek bilmeyen Ken Loach ve Spike Lee böyle bir hikayeyı güçlü bir çerçeveye sokması kaçınılmaz iki yönetmen. Faşizmin hem görünen hem görünmeyen yüzünü sürekli ifşa eden, insanların yüzüne tokat gibi çarpan iki yönetmen ve kariyerlerini oturttukları eleştirel temellerin aşk hikayesi arkasında yerlerini aldıkları; başyapıtları arasında bu yüzden biraz gözden kaçmış iki film: Jungle Fever ve Ae Fond Kiss</div><div><div style="text-align: center;"><br /></div><img src="http://ecx.images-amazon.com/images/I/51NNMA2J1EL.jpg" style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 326px; height: 475px;" border="0" alt="" /></div><div><br /></div><div>Spike Lee neredeyse bütün sinemasını Amerikadaki "African-American"ların sorunları üzerine kurmuş bir yönetmen. Zenci değil, siyahi değil hatta Afro-American bile değil: "African American". Amerika'daki Afrikalı Amerikalıların sorunları üzerine sinemaya başladığından itibaret son derece sert, hatta sinir bozucu filmler çekti. Afrikalı-Amerikalılar'ın yaşamı ve Beyaz Amerikalıların onlara bakış üzerine çektiği her filmde oklar üzerindeydi. Onun filmleri Irkçı Beyaz Amerikalılar eleştirmekten öte Amerikan toplumunun hatta tüm dünya toplumlarının köklerine, insanların duyularına kadar yerleşmiş ırkçılığı açığa çıkaran filmlerdi. Spike Lee bunun sadece Beyaz Amerikanlara özgü bir durum olmadığını çok da iyi biliyordu. Beyaz Amerikalıların ırkçılığının azınlıklar tarafından tepkisel bir ırkçılık doğruduğunun gayet farkındaydı. Jungle Fever da tam bunun yansıması bir film. Spike Lee A'dan Z'ye ırkçılık dersi verirken tek bir harf atlamıyor. Hem kendisine hem başkasına çuvaldızı köküne kadar sokuyor. O en tasasız şekilde izlediğimiz, aşkın gücüne koşulsuz inandığımız aşk hikayesi boyunca sayısız tokatı yüzümüze indiriyor. Sadece bize değil; hakları için yıllarını verdiği kendi renginden insanlara da tokatı en alasından indiriyor. Amerikada yaşayan bir African American ile bir İtalyan'ın doğan aşkına ilk önce arkadaşlar ırkçı darbelerini indiriyor. Açık seçik, insanın doğasına işlemiş bir faşizm. </div><div>"Bir zenciyle beraber olmak mı? İğrençsin"</div><div>"Bir beyazın tadına bakmak? Uuhh dostum sen ne yaptın?" </div><div>edaları eşliğinde aşk il darbesini yiyor. Fanatizm içinde kıvranan her toplulukta olduğu gibi dedikodu mekanizması takır takır işliyor ve bir anda bütün mahalle haberdar oluyor. O noktada da aile ikinci darbeyi indiriyor?</div><div>"Beni aldatması değil de benim yerime bir beyazı tercih etmesi işin en korkunç yanı"</div><div>"Nasıl olur da bir zenciyle yatarsın? Rahmetli annene hiç mi saygın yok?"</div><div>En sonda tabi mahalle geliyor. İtalyan kız mahalle'de saygı duyulan bir kızken bir anda kaltak oluveriyor, ideal African American koca pisliğe dönüşüyor. Cinsel ilişkiye girdikleri için değil, farklı ten renginden biriyle beraber oldukları için... Topluluk varlığını devam ettirmek ve aileye sahip çıkmak için cinsel ilişkiyi kolaylıkla örterken; farklı ırktan biriyle olan cinsel ilişkiyi tehdit olarak algılaması geç olmuyor ve üstünü örtmüyor; kesip atıyor. İtalyan kız "zenciyle yattığı için" ağzını burnunu dağıtan babasının evine kuyruğunu sıkıştırıp dönerken, babası da ses çıkarmıyor. African American erkek de ideal çiftinin yanına geri dönüp kızının sevdiği sesleri çıkarmaya devam ediyorlar. Aşk da toplumun beklentileri arasında sistemin bir numaralı silahı ırkçılık ile yok ediliyor, acı bir anı olarak kalıyor. İşte aşkın yeri bu kadar diyor Spike Lee, kutsal aşkınızın değeri bu kadar. </div><div><br /></div><div><img src="http://www.iconmovies.co.uk/aefondkiss/images/postermain.jpg" /><br /></div><div><br /></div><div>Ken Loach ise sinemasını gerçek hayatın arka yüzünü göstermek üzerine kurmuş bir yönetmen olarak Ae Fond Kiss'de aşka dair umutsuz bir film çekmiyor. Aşkı öldürmüyor, tam tersine var gücüyle yaşatıyor. Onun umutsuzluğu hoşgörüye dair. Onun için bütün filmi hoşgörüsüz karakterler ile dolduruyor. İşin kötüsü bir ticari sinema ustalığı olan karakter bütünleştirmesini de o kadar güzel yapıyor ki karakterle bütünleştikçe, onu sevdikçe onun hoşgörüsüzlüğü bizim hoşgörüsüzlüğümüz haline geliyor. Faşizm'den en uzak görünen karakterleri bile hoşgörüsüzlüğe çukuruna atıyor. Kutsal aşk bu hoşgörüsüzlük içinde yaşıyor, kutsal aile bu hoşgörüsüzlük içinde yaşıyor; din, kültür, gelenekler bu hoşgörüsüzlük içinde yaşıyor. Kutsal olan herşey için birileri kurban ediliyor. Roisin ve Casim aşklarını yaşatmak için bütün ailesini, geleneklerini, dinini hiçe sayıyor. Casim'in ablası evliliği için Casim'in aşkını ve mutluluğunu hiçe sayıyor. Aile, değerleri ve toplumdaki yeri için Casimin ve kardeşinin mutluluğunu hiçe sayıyor. Din bencilliğini en acımasız şekilde hiçe sayıyor. Roisin çıkarları uğruna kendisine binbir hakaret eden Peder'in karşısına kuyruğunu sıkıştırıp oturuyor. Peder(dolayısıyla din) kendi çıkarları için Roisin'e yapmasını söylediği yaşam da inanılacak gibi değildir.</div><div><br /></div><div>Ken Loach sadece bununla da kalmıyor. Roisin ve Casim'in kutsal aşkını bile hoşgörüsüzlük çukuruna atıyor. Hem Roisin hem de Casim aşkın yaşaması için kendi çıkarlarını zorluyor karşı tarafa. Aşkın bile hoşgörüsüz, bencil olduğunu çarpıyor surata. ***spoiler*** Evet bütün bu hoşgörüsüzlük çukurunda deve güreşini aşk kazanıyor. Ken Loach'un farkı da burada ortaya çıkıyor. Ken Loach herhangi bir aşk filmindeki gibi kutsal aşkı yaşatırken, diğer kutsalları yok ediyor. Tüm değerleri yok ediyor. Yani aslında aşk kazanmıyor. Hoşgörüsüzlük yaşıyor. ***spoiler***</div><div><br /></div><div>Okyanusun bu iki tarafından yıllardır içlerini bir türlü tam olarak boşaltamamış; bu dünyayla dertleri bitmemiş bu iki yönetmenin bu filmde birleşen ortak noktaları klasik sinemanın halısının altına itilen pisliklerini ortaya çıkarabilmenin yanı sıra üzerinde durdukları halıyı da ters düz edebilme kuvvetlerinden geliyor. Bu iki yönetmenden asıl hedef farklılaşsa da onlar eşliğinde Pakistandan Harlem'e uzanan hoşgörüsüzlük rüzgarına eşlik ederken eleştirilmeyen tek bir oluşum, tek bir olgu, tek bir varlık bırakılmıyor. Aynı anda Pakistanlı, İtalyan, İrlandalı, İngiliz,African American, Beyaz, anne, eş, evlat, kardeş, sevgili, arkadaş vs. olabilme yetileri. Hele ki bu satırları yazarken kendimi antifaşist görmeme rağmen yıllardır aşşağılayıcı anlamda kullanmasam bile zenci dediklerime African American demenin bile beni ne kadar zorladığını düşünürsek daha çok saygıyı hakediyorlar.</div></div></span>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-89834981539047230622009-03-02T14:28:00.002+02:002009-03-02T14:32:52.902+02:00Last Exit To Brooklyn - Uli Edel<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://img530.imageshack.us/img530/807/lastexittobrooklynns6.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 350px; height: 535px;" src="http://img530.imageshack.us/img530/807/lastexittobrooklynns6.jpg" border="0" alt="" /></a><p class="MsoNormal">Last Exit To Brooklyn - Uli Edel </p><p class="MsoNormal"><a href="http://www.imdb.com/title/tt0097714/">imdb</a></p><p class="MsoNormal"><br /></p> <p class="MsoNormal">Bir kitabın, filmin veya herhangi bir sanat eserinin seyirciyi yaralaması pek zor olduğu söylenemez ama kalıcı bir hasar bırakması, istemekle olacak iş değil. Sinema için konuşacak olursak; en ucuz istismar filmlerinden, en büyük Hollywood prodüksiyonlarına; Uzak Doğunun ekstrem yönetmenlerinin sapkın filmlerinden, Avrupa’lı entelektüellerin sanat filmlerine kadar her yere sinmiş, işlemiş bir istek, seyirciyi yaralama isteği. Amaç ister para kırmak olsun, ister fikir beyan etmek isterse de bilinçaltını ortaya dökmek vs. hepsi bir noktada istismar ile birleşiyor. Bazı yönetmenlerin filmlerini amacına ulaştırması için seçtiği en kısa yol iken, bazı yönetmenler her ben sinema yapıyorum diyenin beceremeyeceği özel dile, hatta Pasolini gibi bir yönetmende sanatsal bir dile dönüşüyor.</p> <p class="MsoNormal">Ama kolay değil. Seyircinin gözünden girip beyninde yara açmak ekranda ekstrem bir şey gösteren herhangi porno filminin, hatta reality show programlarını bile yaptığı bir şey ama; kalbine ulaşmak, kalbini yaralamak, kalbinde kalıcı hasar bırakmak, nedenini bilmediğimiz bir şekilde film her aklımıza geldiğinde bağrımızda bir rahatsızlık hissettirmek kolay değil. Bunu yapmak için işte o özel dile hem kalem hem de kamera olarak sahip olmak gerekiyor.</p><p class="MsoNormal"><br /></p> <p class="MsoNormal">İşte bunu yapan özel filmlerden bir Last Exit To Brooklyn. Bu özelliği sağlayan en önemli unsur şüphesiz ki uyarlandığı kitabın yazarı Rupert Selby Jr. Kendisinden uyarlanan bir diğer kalp deşici film olan Requiem For A Dream’in de yazarı… Bu iki filmin de yönetmenlikleri insanı duvardan duvara vuran bir yapıya sahip olsa da, kalbe bıçağı saplayan en önemli öğe hikayenin çıkışı olmayan karamsarlığı, umuttan nasibi almayan yapısı ve gerçekçiliğinde yatıyor. </p> <p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p> <p class="MsoNormal">Last Exit To Brookyn ise Requiem For A Dream kadar umutsuz bir film değil. Requiem For A Dream gibi bütün çıkışları kapatmıyor. Bir çıkış bırakıyor. Son bir çıkış… Bu son çıkış Requiem For A Dream kadar umutsuz olmasa da onun kadar acı bir film haline getiriyor Last Exit To Brooklyn’i. Çünkü o son çıkışı gayrete, çabaya, başarıya vs. bağlamıyor. Sadece şansa bağlıyor. Şans eseri o son çıkıştan çıktın, çıktın; çıkamazsan dipte kalmaya mahkumsun. Kurtuluşun yok. Tek yapabileceğin tecavüzden zevk almaya bakmak. Çıkarsan da sadece Brooklyn’e çıkıyorsun. Brooklyn çıkmaktan mutlu oluyorsun. Brooklyn’e çıkmak istemiyor musun? Manhattan çıkışını mı mı arıyorsun? O anda Selby kocaman bir nah çekiyor sana. Manhattan’a çıkış yok diyor, Brooklyn çıkışını da kaçırdın artık diyor, çukurda kalmaya mahkumsun diyor. Çukurda kalanları görünce, kötü fabrikalarında çalışmaya dönen, sevmediği şişman bir kızla evlenmek zorunda kalan karakterlerin hikayesi bir anda mutluluk tablosuna dönüşüveriyor. Manhattan ise eski bir arabanın arka koltuğunda çıkarılmak zorunda kalınan güzel bir elbise oluveriyor. O elbisenin yerini üzeri yağlı bir garson yamağı yeleği alıyor. Manhattan cinsel özgürlüğün doyasıya yaşandığı birkaç gece olarak başlıyor, hayalara indirilen tekme olarak son buluyor. Brooklyn ise kendisini döven biriyle kızını evlendirmek zorunda kalan bir adamın, sevmediği şişman bir kızla evlenmek zorunda kalan bir gencin, kötü bir fabrikada işinin başına döndüğüne sevinen işçilerin mutluluk yuvası haline geliyor. Acı bir mutluluk. Olduğu yeri kabul edenlerin mutluluğu, etmeyenlerin kaçınılmaz çöküşü ile birleşince acılaşıyor. Gözlerden giriyor, beyni yaralıyor, orada kalmıyor kalbe saplanıyor.</p> <p class="MsoNormal"><br /></p> <p class="MsoNormal">Boşa değil bir kitabı direk ekrana taşımakla yapılacak bir şey değil bu. Bu taşıma gerçekçilikten ve tarafsızlıktan öte sıradanlık ve kalemin arkasına sığınmayı getirir. Ama kendi gücünü katan Ulin Edel’in kamerasında tarafsızlık ve gerçekçilik öyle kendini buluyor ki tutuculukla yorumlanabilecek birçok noktada insanın çenesini kapatıveriyor. Anlatılanlar o kadar gerçek, o kadar hayattan bir dille yansıtılıyor ki insan o yok oluşun içinde de çıkışın içinde de kendini görüyor ve ikisinden de acı duyuyor. En büyük istismarı da burada yapıyor aslında. Seyircinin yüzüne ayna tutuyor. Seyirci duyduğu rahatsızlıktan kimseyi sorumlu tutamıyor. Aynayı dört bir yana tutup sanatların en büyüğünü yapmak kolay da, bunu kamerayla, kalemle yapmak? Ulaşmaya çalışılan eğer bu ise bu istismar değil gibi görünen ama öyle olan film istismar sinemasının doruk noktalarından biridir. </p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-63772588369953647122009-02-28T09:16:00.005+02:002009-03-02T14:39:48.704+02:00The Curious Case Of Benjamin Button - David Fincher<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://img2.blogcu.com/images/t/a/y/tayfurseker/curious_case_of_benjamin.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 369px; height: 600px;" src="http://img2.blogcu.com/images/t/a/y/tayfurseker/curious_case_of_benjamin.jpg" border="0" alt="" /></a><br />The Curious Case Of Benjamin Button - David Fincher<div><br /></div><div><a href="http://www.imdb.com/title/tt0421715/">imdb</a></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div> <br /></div><div> <p class="MsoNormal"><span style=" ;font-family:Georgia;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);">Genç Adam: Yaşlı olmanın kötü yanı ne?</span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=" ;font-family:Georgia;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);">Alvin Straight: Genç olduğunu hatırlamak.</span><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);"><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=" ;font-family:Georgia;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 0, 0);">(The Straight Story – David Lynch)</span></span></p><p class="MsoNormal"><br /></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Georgia;color:black;">Bir çok büyük yönetmenin kariyeri içinde sırıtan eserler vardır. Bu esere iyi veya kötü demekten çok; yönetmen ile uyumsuzluğundan ötürü sırıtırlar. Özellikle gençliklerinde Hollywood içinde farklı çizgide ilerleyen yönetmenlerin Oscar’sız şu dünyadan gitmeme arzusu içinde çektikleri filmler olmanın yanında bazen daha derinlerde bir yönelim barındırıyor: Yaşlılık ve ölüm korkusu. The Curious Case Of Benjamin Button da ilginç bir şekilde her ikisini de içinde barındıran bir film.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Georgia;color:black;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Georgia;color:black;">"Oscarlık film" denilen "tür" yıllardır konuşulan bir şey. Yıllardır sinema yazarları Oscar alan filmler üzerine kafa patlatır, bir formül ortaya koymaya çalışır. Umut teması, Amerikan rüyası ve kahramanlık, Amerika’nın o zamanki politikalarına uygunluk, duygu sömürüsünün dozajı, yapılan kulis ve halkla ilişkiler çalışmaları ve arkasındaki şirket, Yahudi lobisi başta olmak üzere çeşitli çıkar gruplarının etkisi, ödülün verileceği kişinin kariyeri, filmin belirli bir kaliteye sahip olması vs. bir çok değişken düşünülerek Oscarlık film denilen ortaya konmaya çalışılır. Çoğu zaman doğru bulgular ortaya koysa da bu çizilen formüllere tam oturan bir çok filmin adının bile anılmadığı olur(Cinderella Man, Changeling vs.) ya da bir veya bir kaçı dışında hiç birine oturmayan filmlerin ortalığı kasıp kavurduğu(The Silence Of The Lambs, The Departed vs.) Tabii bütün bu değişkenleri ortaya koyma çabasının sebebi Akademiye olan güvensizlikte yatar. Ama Oscar ödüllerinin bu güvensiz imajı o kadar kuvvetliyken bile Amerika’nın, hatta Avrupa’nın en eleştirel yönetmenlerini, oyuncularını “Oscarlık film” çekip smokinler içinde penguenler gibi salonda gezindiğini, modacıların önünden kırmızı halıda yürüdüğünü görmek ilginç bile değildir, bir Oscar rutinidir.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Georgia;color:black;">David Fincher’ı da o salonda, ödüller sıralanırken görmek de bu senenin rutini. 90’ların sonunda Chuck Palahniuk gibi bir yazarın en aykırı, en anarşist romanına olabilecek en ateşli filmi çeken bir yönetmeni, bugüne kadar bütün filmleriyle bu tür formüllerden uzak kalan ve kendi türünü yaratan bir yönetmeni, 1o yıl sonra, daha 50 yaşına varmadan bu formuller içinde boğulan bir filmde bulmak ne yazık ki iç acıtıcı oluyor.</span></p><p class="MsoNormal"><br /></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Georgia;color:black;">Ama Fincher’ın böyle bir filme yönelmesinin bambaşka bir sebebi var gibi görünüyor. İlk yarısında o çok eleştirilen Forrest Gump ile neredeyse birebir senaryosunun bir Amerikan Rüyası hikayesinden çıkıp, umutsuzluğa boğulmasının arkasındaki sebep de bu: Yaşlılık Korkusu. Nasıl ki geçen sene 90ların yerinde duramayan Coen’lerini son derece ağır ve oturaklı, mizahı derinlere itmiş bir filmle(No Country For An Old Man) gördüysek, 90ların bir diğer yerinde duramayanını da bu sene öyle görüyoruz. Görülen o ki yaşlılık korkusu hem yönetmenlere takdir edilme isteği getirirken, karamsarlığı da yanında getiriyor.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Georgia;color:black;">The Curious Case Of Benjamin Buton karamsar bir film. Korku dolu. Zamana karşı gelememeye, bir anlamda da insanlığın en büyük ütopyalarından bir olan “zamanda yolculuk”un imkansızlığına yakılmış bir ağıt. Fincher’da bütün derdini ana öykü de değil yan öyküde veriyor. Saat istediği kadar tersine dönsün zaman ileri gider, başka yolu yok, geçen zamanı geri getiremezsin. O saatin yerine asılan dijital saat de iç acıtıcı olduğu kadar gerçekçi de. O dijital saat bu filmdeki David Fincher’ı anlatıyor aslında. Geriye doğru çalışan eski saate ve bir ütopyaya yakılan ağıt ve ileriye doğru akan dijital saati kabullenme. Yok oluşu kabullenme.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Georgia;color:black;">Filmdeki ana öyküye göre küçücük yer tutan bu hikayecik de zaten filmin ana hikayesinden kopuk bir şekilde yer alıyor ve biraz kasıntı bir şekilde öyküye montajlanmış duruyor. Fincher başta ve sonra bu öyküyü o kadar ani hareketlerle ön plana çıkarıyor ki kopukluk açık bir hal alıyor. Sadece bu değil Fincher’ın zaman vurgusunu öne çıkardığı sahneler; özellikle de Daisy’ye araba çarpmasını anlatan sahne, filmden oldukça kopuk hatta hikayeye zarar verir nitelikte duruyor. Ama belli ki içini döktüğü bu hikaye ve sahneler Fincher için çok önemli yer tutuyor. Ana hikaye ile eklemlenmede başarısız olduğu göz önüne alınmazsa da film içinde de çok önemli bir yer tuttuğu aşikar.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Georgia;color:black;">Ana öykünün de bu yaşlılık korkusundan nasibini almadığını söylemek imkansız zira zaman olgusu Fincher’a ait bir dert olduğu görülse bile yaşlanma korkusu ona özgü bir korku olduğunu söylemek güç zira senarist Eric Roth’un da artık pek iyimser baktığı söylenemez. Birçok açıdan birbirine çok benzeyen Forrest Gump ile The Curious Case Of Benjamin Button’u yan yana koyduğumuzda bu karamsarlık her yerinden akıyor.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Georgia;color:black;">Bir yandan Benjamin Button karakteri yaşlı bir insanın ütopyasının ete kemiğe bürünmüş haliyken bir yandan da bu ütopyanın anlamsızlığının dile getirilişi. Filmin birçok yerinde andropoza girmiş erkek dokunuşunun ve hayallerinin hissediliyor olması bu ütopik hayalle alakalı. Bu yüzden de 50sinde bir daha izlenmesi gereken bir film The Curious Case Of Benjamin Button.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Georgia;color:black;"><o:p> </o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Georgia;color:black;">Peki bütün bunların Oscar ile alakası mı ne?</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-family:Georgia;color:black;">Hiçbir alakası yok. Film en büyük sorunu da zaten böyle dertlerin içinden bir “Oscarlık film” çıkarma çabası. Bu karamsarlık Akademi üyelerini ne kadar etkilemiştir bilinmez ama bugüne kadar sayılan şu “Oscar değişkenleri” içinde yer alanların birçoğu bu filmde de var. Hatta bütün bu karamsarlığın içinde yalancı bir atakla hayat devam ediyor demeye bile çalışıyor. Ama böyle öyküler Zemeckis ile, Spielberg ile güzel oluyor; bütünleşiyor, anlam kazanıyor. Fincher’a bir türlü oturmuyor oturamıyor. Bu filmin en büyük sorunu da bu yüzden David Fincher’ın ta kendisidir.<o:p></o:p></span></p></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-86884144196557280742009-01-04T17:48:00.007+02:002009-01-04T21:02:55.627+02:00Süt - Semih Kaplanoğlu<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.kaplanfilm.com/images/yusuf_trilogy/milk/photography_film/film_afis.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 213px; height: 305px;" src="http://www.kaplanfilm.com/images/yusuf_trilogy/milk/photography_film/film_afis.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.kaplanfilm.com/images/yusuf_trilogy/milk/photography_film/film_afis.gif"></a>SÜT - Semih Kaplanoğlu<div><br /></div><div><a href="http://www.kaplanfilm.com/tr/yusuf_trilogy_milk_news.asp">resmi internet sitesi</a></div><div><br /></div><div><a href="http://www.imdb.com/title/tt1284591/">imdb</a></div><div><br /></div><div>**Yumurta ve Süt'ü izlemeyenler için spoiler içerir**</div><div><br /></div><div>Semih Kaplanoğlu 2007 yılında çektiği Yumurta filmi ile hem bir üçlemeye başlamış; hem de sinemasını ve kendisini kendi halinde arthouse filmler çeken, ulusal sinemadan pek öteye geçemeyen bir yönetmen olmaktan çıkarmıştı. Meleğin Düşüşü umut veren ama sınır ötesine pek geçememiş bir filmdi, belki kapasitesi yetmemiş belki de pazarlaması iyi yapılamamıştı ama Yumurta her yönüyle evrensel bir film haline geldi. Yurtdışı festivallerde gösterimler, adaylıklar ve ödüller elde etti, yurtiçinde ise bütün ödülleri topladığı yetmediği gibi; Underground fanzinlerden, Hıncal Uluç gibi popüler kültür yazarlarına kadar herkesin konuştuğu bir film haline geldi. Kaplan Film Production her geçen gün pazarlama konusunda da kendini geliştiriyordu. Tabi Yumurtayı iyi pazarlanmış bir film olarak nitelemek nüyük bir hata zira Kaplanoğlu'nun ince ince işlediği bir sinema eseri. Bir üçleme olarak Süt'e gelmeden önce Yumurta'dan bir kaç kelam etmek gerekliliği kaçınılmaz, zira birbirine sımsıkı bağlanmış iki film Yumurta ile Süt. Muhtemelen Bal da öyle olacak. </div><div><br /></div><div>Kaplanoğlu sinematografik olarak Nuri Bilge Ceylan'a yakın olan bir isim. Ama 90 sonrası Türk sinemasında taşra ve varoş edebiyatı; üzerine tez yazılacak bir hal alırken; Kaplanoğlu'nun Yumurta'sını bu edebiyat içinde farklı bir noktaya konmasını sağlayacak bir özelliği var. O da pek göstermese de gerçeküstücü bir yapıya sahip olması. Kaderci bir film olması ve bu kaderciliği tanrısal bir kadercilik olması 90 sonrası şekillenen sinema içinde hiç rastlamadığımız bir durum ve Yumurta'yı ve Kaplanoğlu sinemasını bambaşka bir noktaya oturtuyor. Evet Zeki Demirkubuz da sinemasını kaderci bir anlayış üstüne oturtuyor fakat onun kaderciliği içinde tanrısal bir gücün değil varoluşçu bir anlayışın belirlediği kadercilik var. Kaplanoğlu Yumurtayı oturttuğu bu anlayış; onu Türk sineması içinde bambaşka bir yönetmen haline getiriyor.</div><div><br /></div><div>Yumurta pek göstermese de tanrısal bir gücün taşraya bağladığı, onu taşradan çıkarmamak için tüm kaderin cilvelerini kullandığı bir tarafı vardı. Etkileyici bir yandı zira, çok gerçekci görünen bir sinema üzerinden ilerliyordu ve Uygar Şirin'in Yumurta hakkındaki yazısında dediği gibi Türkiye'de böylesine entellektüel bir çevreye hitap eden bir filmin spiritualist bir kadercilik üzerine bir film yapması düşünülmüyordu, zira filmin bu yöne de pek vurgulanmadı fakat böyle bir alt hikaye ile Yumurta gerçekten farklı bir film olmayı başardı. </div><div><br /></div><div>Süt ise Yusuf'un hikayesinde biraz daha gerilere gidiyor ve onu daha güçlü bir kader yumağı içine atıveriyor. Kaplanoğlu bu sefer gerçeküstü taraflarını daha bi belli ediyor. Evet gene gerçekçi bir film yapıyor ama gerçeküstücü alt hikayesini de gizleme gereği hissetmiyor ve bunu hem üçlemenin hikayesinin gelişimi hem de sinemasal güç bir olarak açılış sahnesinden itibaren ortaya koyuyor. Üçleme hikaye olarak geriye gittikçe tanrısal gücün Yusuf'un hayatı üzerinde daha fazla kendini gösterir bir halde olduğunu görüyoruz. Kaplanoğlu'nun sinemasında da bu gerçeküstülük daha fazla yer ediyor. Hem de daha ilk sahneden... Yusuf'u kasabaya sıkıştırıyor, o çıkmaya çalışıyor, annesi tavrını koyuyor. O çıkmaya çalışıyor, hocası tavrını koyuyor. O çıkmaya çalışıyor, süt alanlar tavrını koyuyor, askeriye bile çıkmasına razı değil. O çıkmaya çalışıyor yılan önüne çıkıyor, balık önüne çıkıyor ve anlıyor, orada kalmaya mecbur. Birileri böyle istiyor. Yumurtaya varıncaya kadar kasabadan çıkacağını biliyoruz ama geri dönüp kısılacağını da biliyoruz. </div><div><br /></div><div>Ama bir yandan da korku hikayesi gelişiyor Süt'de. Olunmak istenmeyen ama olunan; olunmak zorunda olan kader hem Yusuf'un hem de annesinin karşısına bir korku unsuru olarak dikiliveriyor. Bu noktada Süt; Yumurta'dan ayrılıyor. Hem Yusuf hem de annesi süt olarak kalamayacaklarını; er ya da geç mayalanacaklarının; peynir olacaklarının farkındalar, korkuyorlar ama zorundalar. Yusuf fabrika işçisinde; annesi görücüye gelen yaşlı kadının ellerinde bunu görüyor, korkuyor ve engellemeye çalışıyor. Yusuf fabrika işçisine "mecbur değilsin" diyor, kaderine karşı koyabilirsin diyor. Fabrika işçisi abisi ise "hayır mecburum" diyor. Kaplanoğlu ise kimin doğru söylediğini, o keskin ışığı gözümüzün içine kadar sokarak veriyor, dergide çıkan bir kaç şiir ise hatıra olarak kalıyor. O da bir inşaat işçisi veya sıradan kasaba hocası olacağını anlıyor. Yusuf üzülüyor, kaderine kısılmaya bozuluyor. Taa ki Yumurta'da kaderine razı gelmenin huzurunu keşfedene kadar. Yumurta'dan civciv olmak hem kaçınılmaz hem de o kadar mutluluk vericiyse; sütten peynir olmak o kadar sinir bozucu. Yumurtadan çıkan civciv can çekişmekte. Peynir olmanın zorunluluğu içinde Yusuf kıvranıyor. Yusuf süt olarak kalamaz, peynir olmak kaçınılmaz. Yılanlar sütü sever, süte gelir. Nereden geleceği de bilinmez. Gelmeden peynir olmak gerekir. </div>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-23626196571361172982008-11-30T10:42:00.004+02:002010-01-28T04:49:37.935+02:00Secrets & Lies - Mike Leigh<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/3/35/Secrets_&_Lies_poster.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 350px; height: 500px;" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/3/35/Secrets_&_Lies_poster.jpg" border="0" alt="" /></a>Secrets & Lies - Mike Leigh<div><br /></div><div><a href="http://www.imdb.com/title/tt0117589/">imdb</a></div><div><br /></div><div><br /></div><div> Sırlar ve yalanlarla dolu bir aile oyununun oynandığı bir tiyatro sahnesi... </div><div><br /></div><div><br /></div><div>Aslında bu filmin özeti bu. Daha doğrusu film bu. Filmin bu kadar ödüle boğulmasındaki temel etken de muhtemelen tiyatro sahnesini yansıtışındaki başarısı. Ama gerçekten başarılı mı? Görünüşte evet, ama özünde olduğuna pek değil.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>Sinemanın tiyatro ile ilişkisi malum. Yeni Dalga yazarları, yönetmenleri ve Antonioni gibi bir kaç yönetmene kadar sinemayı kendi başına bir sanat olarak alan yoktu. "Sinema öncelikle bir resim mi yoksa bir tiyatro mu?" bu tartışılırdı. Bergman bile "Sinema herşeyden önce tiyatrodur" diyordu. Sinemanın olanaklarını tiyatronun eksiklerini kapatmak için kullanması belki de onun sinemasını oluşturan temel etkenlerdendi.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>Mike Leigh de filmini Bergman gibi konumlandırıyor. Bir tiyatro sahnesi sinemada en iyi nası lkonumlandırılır? sorusuna cevap arıyor. Kamerası ile buna gayet kuvvetli bir şekilde cevap veriyor. Tiyatral olarak aşmış oyuncular ve oyunculuklar eşliğinde bu cevabını kuvvetlendiriyor. Buraya kadar bir sorun yok ama Mike Leigh bir şey daha yapmaya çalışıyor: O da gerçekçi olmak. Evet bu sorunlu karakterleri biraraya getirip Londra proleter ve küçük burjuvasının sorunlarına parmak basmak, sinemanın kurmacalığından kurtarmak istiyor, özellikle de diyalogları saçmalık seviyesine indirip "gerçek hayatta insanlar böyle konuşmaz ki" demek istiyor ama ne mümkün, istediği kadar arkak sokak Londra aparmanlarını bize sergilesin, oyuncuların tiyatral şovu eşliğinde hiç bir karakter, hiç bir konuşma o sahneden inip Londra sokaklarına karışamıyor. İngiliz sınıflarına olan eleştiri de bu yüzden okunup geçiliyor, her şey tatlıya bağlanıyor; sınıflar, ırklar barışıyor sahneden iniliyor.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>"Peki ortaya konulan oyun gerçekçi mi?" sorusuna da cevap vermek gerekir kuşkusuz. Cevap da evet "kuşkusuz bir şekilde gerçekçi" olacaktır. Avrupa sınıflarının hepsinin temeline bastırılmış gizli faşizm, sınıfsal olarak kopmuş aileler hakkındaki yorumu, sırların ve yalanların kişiler üzerindeki baskısı konusundaki yorumu kuşku götürmeyecek şekilde iyi.<span class="Apple-style-span" style="font-size:x-small;">""""spoiler"""" Bunları finalde çözümlemesi de bir o kadar rahatsız edici. "Hayat sevince güzel, içini dökünce süper" finali bu filmin bir türlü sahnesinden inememesinin temel sebebi""""spoiler""""</span></div><div><br /></div><div><br /></div><div>Secrets & Lies bir ustalık gösterisi. Mike Leigh'nin bakın ne kadar ustalık ve derinliğe sahibim demesi. Son yıllarda Nuri Bilge Ceylan'ın 3 Maymun ile P. T. Anderson'ın da There Will Be Blood ile ben artık usta oldum demesinin bir benzeri. Sanki usta olmayı gösteren yegane durum imgeleri, üstü kapalıymış numarasına yatan anlatımları insanların gözüne sokmakmış gibi bu üç yönetmen de bu görsel bombardımana tutmaktan geri durmuyor. Bu filmi kötü yapmıyor, aslında dediklerimin hiç bir filmi köt yapmıyor fakat değersiz kılıyor. İstediği kadar ödüle boğulsun, Cannes sahnesinden indiğinde bu filmin değeri aldığı ödüllerin ağırlığının ötesine geçemiyor. Evet Secrets & Lies'ı basit bir aile draması olarak nitelendiremeyiz. Her yanından kalite(?) fışkırdığını da inkar edemeyiz. ama bir sinema filmi ne kadar kaliteliyse o kadar önemlidir anlayışı sinemayı değil sinema sektörürünü ileriye götürür. </div>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-32317218340191618262008-11-23T21:13:00.006+02:002008-11-24T01:23:14.753+02:00Bad Taste - Peter JacksonBad Taste - Peter Jackson<a href="http://www.cinemorte.com/images/Bad_Taste.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 274px; CURSOR: hand; HEIGHT: 373px" alt="" src="http://www.cinemorte.com/images/Bad_Taste.jpg" border="0" /></a><br /><div><a href="http://www.imdb.com/title/tt0092610/">imdb</a></div><div>wikipedia</div><div></div><div></div><div></div><div>Tarantino'nun şu sinemaya kazandırdığı en mühim nokta filmlerinde değil kendisinde yatıyor aslında. Elbette Pulp Fiction, Rezervoir Dogs gibi filmler sinemaya az buz değişimler yaratmadı ama sinema, özellikle de sinemaseverler üzerindeki etkisi film manyağı kişiliğinde yatıyor. </div><div></div><div></div><div>Sinema yazarı Mehmet Açar film manyaklarını da ön yargısız her filmi izleyen insanlar olarak tanımlıyor ve sinefiller gibi filmleri seçme konusunda kriterler ile kendilerini kısıtlamadıklarını söylüyordu. Önceden video kaset dükkanlarında pineklemekten başka işi olmayan bir kaç insanın işiyken, bunu tüm dünyada bir salgın haline gelmesini sağlayan kişi ise Tarantino'dan başkası değil. </div><div></div><div>Çünkü Tarantino sinemanda postmodernizmin bir kaç "estetik yoksunu" yönetmenin kendi başına takılasından çıkarıp basbaya akım haline gelmesini sağlarken, basbaya bir popüler kültür körükleyicisi haline gelirken, izleyici profilinin de altını üstüne getirdi. Artık estetik anlayışı tavanlarda eleştirmen kitleleri ne kadar kasarlarsa kassınlar sinema manyakları kalıplaşmış bir kaç kriterin çerçevesinde iyi-kötü diye ayrım yapmaktan olanca gücüyle kaçıyor. En kötü denilen filmleri bile içinde farklı değerlendirmelere tutabiliyor. Kült film denilen olgu evet çok eskiden beri vardı fakat işte o "kült" filmler için "kötü bir film ama ben zevk alıyorum" anlayışıyla yaklaşmıyor. O kült filmi "kötü ama zevkli" olarak değil de iyi bir film olarak da görebiliyor. Aynen Tarantino'nun yaptığı gibi Blowup ile Z tipi TV filmlerini aynı potada eriten De Palma'nın Blow Out'unu Empire'a Top 10 listem diye gönderebiliyor. Bu filmi çektikten 20 yıl sonra Hollywood'un en büyük prodüksiyonlarından Lord Of The Rings üçlemesini çekecek olan Peter Jackson'ın arkadaşlarıyla hafta sonları buluşup eğlencesine çektiği "iğrenç komik" filmi Bad Taste'i döne dolaşa defalarca izleyebiliyor. Ama "kötü ama eğlenceli" bulduğu için değil gerçekten "iyi film" konusunda kriteri olmadığı için seviyor. Çünkü aynen Tarantino gibi Rio Bravo'yu, Bande A Part'ı, Faster Pussycat... da iyi buluyor, birbirleriyle değil de kendi içinde değerlendirmeyi, her birinden farklı hazlar almayı, farklı güzelliklerini keşfetmeyi biliyor. </div><div></div><div></div><div>Bad Taste de işte parti gençlerinin eğlencelik filmi olmaktan öte, bu yazdığım sebeplerden ötürü hem çok kötü bir film hem çok iyi bir film. Absürtlükler içindeki bu kült film, içinde çok az filmde bulabileceğimiz bir sinema anlayışına sahip ki(biri de Braindead tabii ki) filmi kendi yapısı içinde değerlendirdiğim vakit, gerçek anlamda önemli bir yapıt buluyorum karşımda. Lord Of The Rings gibi bir şahesere gidecek yolun başlangıcı olmasının ötesinde bağımsız ve umarsız bir beynin hiç bir sinema anlayışını, teknik zımbırtıları kafasına takmadan kotardığı bir eğlence sineması başyapıtıyla karşılaşıyorum.Bu kan, irin, beyin parçacıklarıyla dolu komedi filminde, Peter Jackson'ın kendine dair bişey bulmanın samanlıkta iğne aramak olduğu bu filmde samimi sinema var aslında.. </div><div></div><div>Filmin hafta sonları arkadaş buluşmalarıyla çekildiği ne kadar doğru bilmem ama işte elimize kamera alıp arkadaşlar arasında birbirimizi çektiğimiz görüntülerin, başkalarına anlatılınca zevki kaçan kötü esprilerin samimiyeti var bu filmde: Vıcık vıcık bir samimiyet</div>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-37803474224125963502008-11-23T00:42:00.007+02:002008-11-24T01:23:34.462+02:00Awakenings - Penny Marshall<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/2/2b/Awakenings.jpg/448px-Awakenings.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 312px; CURSOR: hand; HEIGHT: 470px" alt="" src="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/2/2b/Awakenings.jpg/448px-Awakenings.jpg" border="0" />A</a>wakenings - Penny Marshall <div><br /></div><div><a href="http://www.imdb.com/title/tt0099077/">imdb</a></div><div><a href="http://tr.wikipedia.org/wiki/Awakenings">vikipedi</a></div><div><br /></div><div><br /></div><div>Sinema istediği kadar görsel bir sanat olsun, eğer iyi bir hikayeye sahipsen işin %90ını daha başlamadan bitirdin demektir. Ama gerçekten öyle mi?</div><div><br /></div><div>Bahsettiğimiz bir ABD filmiyse, Klasik yapıya sahip bir filmse, acı ama evet gerçek bu. Dead Poet's Society'den A Perfect World'e; La Vita E Bella'dan Shine'a sinema adına pek bişey yapılmasın varsın, iyi bir hikaye seyirciyi elde etmenin birinci kuralıdır. Seyirciyi etkilemek üzerine kurulu bir Hollywood sineması da zaten seyirciyi elde etmektedikten sonra önemi yoktur. İyi bir hikayenin yolu da Amerikan rüyası anlatmaktan geçer. </div><div><br /></div><div>Awakenings'de bir Amerikan rüyası filmi. Yani seyirciyi hikayesiyle daha birinci dakikadan eline alabilecek derecede kuvvetli bir "umut" hikayesi. İstediği kadar aykırı bir film olsun en sisteme uyum manyağı Forrest'dan, en aykırı Tyler Durden'a kadar hollywood karakteri seyirciye umut ettirirse, işte o iyi hikayeyi iyi aktarabilmiş demektir ki istediği kadar sırtını hikayesine dayamış olsun o film iyidir ötesi yok.</div><div><br /></div><div>Awakenings işte tam da bu yüzden iyi bir film. Çok iyi(kullandığım iyi kelimeleri, seyirci üzerine etkisiyle doğru orantılı bir iyi) hikayesi, iyi bir anlatımla syirciyi daha ilk dakikadan alıyor ve son dakikaya kadar bırakmıyor. Bir saniye sarkmıyor, bir saniye uzatmıyor, bir saniye olsun abartmıyor, bir saniye olsun sömürmüyor. Çünkü hikayenin buna ihtiyacı yok. Oysaki Leonard karakterinin aşırı dozdaki iki kriziyle bile seyirciyi salya sümük yapabilir(kaldı ki seyirciyi inandırmakta bir an olsun zorluk çekmeyecekRobert De Niro oynuyor bu karakteri) Ama Penny Marshall filme böyle sahneler koyarak diğer sahnelerdeki dozajın zarar göreceğinin farkında ve hiç girişmiyor. Çünkü Penny Marshall seyirciyi iyi tanıyor. Filmi ne kadar dozajda tutarsa o kadar samimiyetin yansıyacağını biliyor.</div><div><br /></div><div>Peki gerçekten samimi mi? Yani kitabın yazarı Oliver Sacks da Penny Marshall da gerçekten bu filmi aktarmakta samimi mi? Üzerinden geçen 18 yılda o kadar Amerikan rüyası filmi gördük ki; o kadar umut aşılandık ki, o kadar çok film umut etmenin, çabalamanın iyi bir şey olduğunu söyledi ki bu konuda kesin bir yargıya varmayı imkansız hale getirdi.<span class="Apple-style-span" style="font-size:x-small;"> """"spoiler: İstediği kadar sonunda istediğimiz gerçekleşmesin; gene de "kaybetsen de umut etmeye devam et" filmlerini de az görmedik""""</span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></div><div>İstediği kadar samimiyeti konusunda şüphelerimiz olsun, ABD sinemasının seyirciyi tahlil etmek konusundaki başarısı o kadar yüksek ki, başroldeki iki oyuncunun gücü o kadar yüksek ki, bir süre sonra filmden sinema sanatı beklemek yerine hikaye anlatımına kendini teslim ediyorsun, samimiyetine koşulsuz inanıyorsun.</div>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-12488666735061217982008-09-07T12:47:00.006+03:002010-01-28T04:49:10.163+02:00À ma soeur! - Catherine Breillat<a href="http://lh3.ggpht.com/_GbtM-aVze1A/Ro5bmexHMGI/AAAAAAAAA3Y/cBE2hI-AHII/s259.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand" alt="" src="http://lh3.ggpht.com/_GbtM-aVze1A/Ro5bmexHMGI/AAAAAAAAA3Y/cBE2hI-AHII/s259.jpg" border="0" /></a><br /><div>Sinema için cinsellik her zaman iki ucu boklu değnek olmuştur. Ticari sinema içinde cinselliğin kullanımı farklı bir çok yönden değerlendirilebilir belki ama ticaretten çok sanatsallığa önem veren yönetmenler için sorunun tanımı basittir: İstismar ve sansür. Asıl zor olan tarafı, yani çözümüne ise farklı bakış açıları, subjektiflik hakim olmuştur. Hatta öyle ki bu karmaşa bir çok yönetmenin sineması için ana mesele haline gelmiş, Breillat da bu yönetmenlerden en dikkat çekeni haline gelmiştir. </div><div> </div><div></div><div>Porno ile sinemanın birbirinden ayrılan noktaları dile getirilirken her zaman pornonun istismar olduğu, insanın cinsel güdüleriyle oynayarak çıkar sağladığı, sinemanın ise özellikle cinsellik ve şiddet konularında istismara kaydıkça sanatsal yönünden koptuğu dile getirilir. Ancak sinemanın bir başka başının büyük belası da : "sansür". Bir sanatın içinde sansürün hiç bir şekilde yer almaması gerektiği, bunun esere hakaret olacağı anlayışı da aynı zamanda oturmuş bir kanı. </div><div></div><div>John Waters, Roger Deodato gibi yönetmenler için değneğin istismar kısmına yönelmek pek sorun değil, zaten kendileri de bu sanatsal sinema çemberinin dışında kendilerini konumlandırmış, istismarcı sıfatından ise hiç rahatsızlık duymamışlardır. Çemberin içinden kendini bile isteye dışarı atan Pasolini için ise bir sıfat yakıştırmanın gereksizliği gün gibi gözümüze çarpar.</div><div> </div><div></div><div>Ancak özellikle son yıllarda Breillat, Reygadas gibi hem çemberin içinde kalıp hem de çemberin istismar ve sansür arasında durduğu noktayı kendine dert edinen bu konuda sınırları zorlamaya çalışan yönetmenlerin varlığı dikkat çekicidir. En gerçekçi olmaya çalışan filmlerde dahi cinselliğin gizli(çoğu zaman farkedilmeden) bir şekilde hem de yönetmenler tarafından sansürlenmesi bu yönetmenleri kendi kültürlerinin de kalıplarının yavaş yavaş kırılmaya başlamasıyla cesaretlendirmiş ve dile getirici eserler ortaya koymaya yöneltmiştir. </div><div></div><div>Kız Kardeşim(A ma soeur!)de böyle bir film. Ergenliklerini yaşayan biri obez biri de güzeller güzeli(?) iki kız kardeşin cinselliği keşfedişlerini izliyoruz. Ama ne görmemiz gerekiyorsa hepsini görüyoruz. Penisine prezervatif geçirişini kadar her şey açık seçik önümüzde. Ama bir porno film izler gibi değil, bir sinema izler gibi. Çünkü Breillat bize açıklığın porno olmadığını gösteriyor. Bir çok yönetmen gibi cinsel sahneleri karartarak veya etkileyici iki üç kare eşliğinde göstererek yapmıyor. Bir iç çamaşırın bile aslında ne kadar yapmacık olduğunu yüzümüze vurarak yapıyor. Filmin yarısına yakın kısmını güzel kızın ilk cinsel deneyimini yaşadığı zamanlarda geçiriyoruz. Evet kesintisiz bir şekilde görmüyoruz, ama Breillat bunun dozajını iyi tutturuyor sinema anlayışına göre durması gereken noktayı bize gösteriyor. Kendisi için sinema ile istismarın ayrım noktasını.</div><div> </div><div></div><div>Bununla birlikte Breillat'ın sinemasının güçlü olduğunu söylemek zor. Tavrı güçlü belki ama sineması çoğu zaman sıradan kalıyor. Kız Kardeşim'de söylemek istediğini çok göze sokarak ve direk söylüyor, tavrının güçlülüğü sayesinde çoğu zaman da vurucu bir hal alıyor belki ama bazı küçük noktalar dışında sıradanlığı bir türlü yenemiyor; ergenlik, ilk cinsel deneyim, kardeşler arası ilişkiler konusunda çoğumuzun rahatlıkla yürütebileceği fikirleri bu güçlü tavır eşliğinde sunmaktan öte gidemiyor, öylece geçip gidiyor. 3 tane gencecik oyuncudan aldığı mükemmel performanslar da bunların yanında bize kar kalıyor.</div><div></div><div></div>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-44824197606903026822008-08-07T00:34:00.006+03:002008-08-07T01:39:09.636+03:00XXY - Lucía Puenzo<p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.dentrocine.com/wp-content/uploads/2007/06/xxy.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 200px;" src="http://www.dentrocine.com/wp-content/uploads/2007/06/xxy.jpg" border="0" alt="" />XXY - Lucía Puenzo</a><br /></p><p><a href="http://www.imdb.com/title/tt0995829/">imdb</a></p><p></p><p>Bir sinema filmi iyi bir hikayeye sahipse ona sırtını dayaması yeterli mi? Bu o filmin "sanat" olmasını sağlar mı yoksa film diye izlediğimiz hikayenin bire görsel olarak okunmasından mı ibarettir?Böyle bıçak sırtı bir hikayenin minimalist dille aktarılması tamam da, sıradanlaşması öykünün ağırlığı altında ezmiyor mu filmi?</p><p>Bu sorulara cevap bulmak önemli. Çünkü bir filmi(veya başka herhangi bir şeyi) direkt olarak yargılamadan önce anlamaya çalışmak, asıl olarak da yönetmenin ne yapmaya çalıştığını anlamak önemli. Bu kadar sınırda bir konuyu sadece aktaran bir filmi sinemasal bir şey vermiyor diyip kestirip atmak kuşkusuz gaddarlık olur du ama elindeki güçlü, daha doğrusu etkileyici hikayenin üzerine oturup da bütün filmi geçirdikten sonra hikayeyi övgü bombardımanına tutmak da bardağın azıcık dolu tarafını görmek olur kuşkusuz.</p><p>Filmin konusu ismi gibi XXY üzerine. Yani Süper dişilik, yani hermafroditlik, yani çift cinsiyetlik. En açık fikirli toplumlar diye gösterilen toplumlarda bile eşcinsellik daha anormalken; hermafroditlik tam bir kapalı kutu. Hermafrodit kimdir?,Çözümü nedir?, Nasıl yaklaşılmalıdır? gibi sorular hala büyük bir muamma iken herhangi bir tarafa kaymadan, kimseyi incitmeden bu konuda film yapmak, dert anlatmak çok zor. Kuşkusuz anlattıklarının içeriği bir sinema filminden çok daha önemli. Gösterişçi bir dille şovenist bir şekilde, lafının nereye gittiğini bilmeden böyle bir hikayeyi bir sinema şovu olarak izlemektense pek tabi bu halini tercih ederim.</p><p>Ama illa sadelik demek sıradanlık demek değildir. Aynı şekilde bıçak sırtı olan bir hikayeyi sade bir biçimde bir "sinema sanatı"na dönüştüren Grbavica, 4 Ay 3 Hafta, 2 gün gibi filmleri daha yeni izlemişken böyle bıçak sırtı bir konunun sinema sanatı içinde yıllar sonra bile anacağımız bir şekilde aktarılması, en azından biraz kafa yorulması gerekmez miydi. Hikaye'yi aktaran oyunculara, bir kaç güzel plana ve göze sokula sokula yerleştirilen bir kaç imgeye kamera tutmak mı yönetmenin doğru bulduğu; yoksa böyle ilgi çekici bir konuyu işlemenin rahatlığına mı sahip bize gösterdiği hiç bir yol yok ya da böylesine ince bir konuda olmaması gerekecek kadar kapalı.</p><p>Hikayenin güzelliği kadar senaryolaştırmadaki göze batan noktalar o kadar dikkat çekici ki, bunlar kesin senaryolaştırılırken eklenmiştir demeden de duramıyor insan(Kısa bir öyküden uyarlanmış bir senaryo). </p><p>Ama sinema tarafını bir kenara bırakarak öyle ya da böyle izlenmeli bu film. Çünkü filmde anlatılanlar çevremizde görmediğimiz, görsek de bilmediğimiz, bilsek de kolay kolay anlamadığmız insanlar; ve bu film bizim gibi olmayan insanların olduğunu, o insanların da bizim gibi olmak zorunda olmadığını iyi anlatıyor. Belki de niye sinema yok diye tepinmek yerine bu noktasına bakmak gerekiyor bilemiyorum</p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-70598214305383885292008-07-10T01:21:00.004+03:002008-09-12T23:08:27.960+03:00Paranoid Park - Gus Van Sant<p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://img512.imageshack.us/img512/566/gdgfl9.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand" alt="" src="http://img512.imageshack.us/img512/566/gdgfl9.jpg" border="0" />Paranoid Park - Gus Van Sant</a></p><p><a href="http://www.imdb.com/title/tt0842929/">imdb</a></p><p><a href="http://beyazperde.mynet.com/film.asp?id=3845&kat=kritik">beyazperde</a></p><p><a href="http://www.paranoidpark.co.uk/">www.paranoidpark.co.uk</a></p><p></p><p> ABD sinemasında bugünlerde kendine has bir sinema yapan, bu kendine haslığı bile aşmaya çalışan ender isimlerden biri Gus Van Sant. en Hollywood'a yakın duran, en "kendinin olmayan" filmleri Good Will Hunting ve Finding Forrester'da bile bu böyleydi. To Die For gibi filmleri arasında en çok öykü içeren, öykü akışının en piyasaya yakın olduğu filmi bile kendine özel kılabilmişti. 90ların en kötü filmleri arasında eleştirmenlerin ilk üçten çıkarmadığı Pyscho bile tüm kopyacılığının arkasında aslında bir farklılık taşıyordu. 2000lerdeki üçlemesiyle(Gerry-Elephant-Last Days) tam da kendine has stilinin yerleştiği, ustalaştığı bir durumda Paranoid Park gibi bir filmle farklı sulara açılmak da Gus Van Sant'e yakışırdı ancak.</p><p>Elephant ve Last Days karakterlerin içine düştüğü boşluğu kendine dert edinmiş; sebepsiz, amaçsız karakterlerin çırpınışlarını buz gibi bir dille anlatan; seyirciyi de bu buz gibi dünyanın boşluğuna bırakmayı çok iyi beceren filmlerdi. Paranoid Park'da ise karakter yaşadığı buz gibi dünyadan çıkışın yolunu buluyor ve eski dünyasıyla çatışmaya başlıyor. Olaylar geliştikçe de bu çatışmalar farklı boyuta kayıyor. Elephant ve Last Days'in karakterlere dışarıdan bir gözle baktığını tam olarak kabul etmesem de bu sefer gerçek anlamda karakterin kendisi oluveriyoruz, özellikle kronoloji ikinci yarıda oturmaya başladıkça.</p><p>Tüm kendine has yapısına rağmen bu filmin Sant'in filmografisinde en yakın durduğu film Elephant. Aynen Elephant'daki gibi modern dünyanın sıkışmışlığından kurtulmaya çalışan bir karakterleyiz. Bu sıkışmışlığı Elephant'da karakterler vahşi bir tepkiyle aşmaya çalışırken Paranoid Park'da Alex kaçmaya çalışıyor. Ama başaramıyor. Vicdani rahatsızlığını aşma mücadelesi içinde gene ilk sığındığı kendi dünyası oluyor. Film boyunca bu vicdani kısılmışlığı aşma çabası içinde Alex'i izliyoruz, hep onunla oluyoruz, hatta o oluyoruz. "<span style="font-size:78%;">"spoiler"" Aştığımız anda da bu birlikteliğimiz son buluyor. Ama film bittikten sonra Alex olmaktan çıktığımızda Alex'in bir kağıda dökerek bu sorumluluğu üzerinden atması, vicdani cezasını çekti mi sorunusunu da beraberimizde geliyor""spoiler bitti""</span></p><p><span style="font-size:100%;">Sant 2000lerde oluşturduğu tarzında, bu sefer ilk defa bu kadar müzik ve efekt kullanımı birebir etkin kullanılıyor. Kaykaylı sahneler, duş sahnesi, final sahnesi, kaza sahnesi bu müzik ve(ya) efekt kullanımıyla eşsiz sahnelere dönüşmüşler ama gene de Last Days ve Elephant'dan kopup gelmiş gibi duran sevişme sahnesi ve kaykaycı gençlerin koridorda yürüdüğü sahneleri tercih ederim. </span></p><p><span style="font-size:100%;">Sant'in olgunluk eseri olarak görülmesi ise büyük bir hata, çünkü Sant sinemaya başladığından itibaren geçen 20 yılı aşkın süredir anladık ki hiç bir zaman olgunluk eseri vermeyecek, sürekli değişiklik ve farklılık peşinde bir "teenage". Hem kendi çektiği; hem de Tarnation gibi çekilmesine ön ayak olduğu filmlerde dert edindiklerine bakarak bunu rahatça söyleyebiliriz.</span></p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-36418172057480071532008-07-09T02:01:00.005+03:002010-01-28T04:36:09.899+02:00Dead Man's Shoes - Shane Meadows<p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://media.movieweb.com/galleries/3763/posters/poster1.jpg"><img style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand" alt="" src="http://media.movieweb.com/galleries/3763/posters/poster1.jpg" border="0" />Dead Man's Shoes</a><br /></p><p><a href="http://www.imdb.com/title/tt0419677/">imdb</a></p><p></p><p> Shane Meadows 2000lerin elle tutulur yönetmenlerinden olduğunu ileride önünün gayet açık olduğunu This Is England'da ayan beyan göstermişken onun adının ilk olarak üst saflarda anılmaya başladığı Dead Man's Shoes'u keşfetmek, izleyenler için de dönüp bir daha bakmak gayet güzel bir deneyim. Zamanında yandaki afişten de kolaylıkla anlaşılacağı üzere bir Hollywood korku filmiymişcesine pazarlanan film normal olarak genel kitleyi pek memnun etmedi ama bir sinemaseveri tavlayacak, dönüp bir daha bakmasını sağlayacak dört başı mamur bir eserle karşılaşmanın öneminin büyük olduğunu da gösterdi. Bugün Shane Meadows adının yerleşmesiyle birlikte evet pek korku-gerilim saflarında yerini bulan bir film değil ama bu filmi korku sineması klişeleri kullanmıyor diye de korku-gerilim sinemasından ayırmak da hata olur çünkü korkutan bir film olmasa da önce korkuyu sonra da gerilimi anlatan bir film Dead Man's Shoes. Bir adamın bir avuç serserinin üzerinde yarattığı gerilim bir süre sonra vicdan muharebesine dönüyor ve yön değiştiriyor fakat gücünü aldığı yer bu gerilim. </p><p>Geçmişte yaşanan bir olay ve sorumlularının çok derinlere bastırdığı bir olayı unutmayan biri onlara hatırlatmaya başlıyor. Başta umursanmayan bu adam karşısında bu astığım astık serseriler tutulup kalıyor. Adeta adama dokunamıyorlar ve kendilerinin gideceği talihsiz sona doğru ümitsizce bekleyiş içine giriyorlar. Vicdanları, yıllardır atamadıkları pişmanlıkları onları bir anda zayıf kılıyor. Dokunamıyorlar çünkü daha fazla vicdani rahatsızlık katlanabilecekleri bir şey değil. Cezalandırılmayı bekleyen suçlu gibi sonlarını beklemeye başlıyorlar.</p><p>Shane Meadows son yılların yüzü belki de en iyi kullanan yönetmeni. Hem Dead Man's Shoes da hem de This Is England'da kişilerin nefretini, korkularını, acizliklerini, azaplarını yüzler daha doğrusu bakışlar sayesinde o kadar iyi aktarıyor ki kullandığı o kadar etkileyici müzik ve görselliğe rağmen tek odak noktası yüz ve bakışlar olarak kalıyor. Bu karakterlerin Anthony ismini duydukları her anda yüzlerinin ve bakışlarının anlattıklarını aktarabilecek belki de tek sanat olan sinemanın gücünden başka bir şey değil ve Shane Meadows gerçekten sinema yapıyor. </p><p>Böyle bir film için de Shane Meadows'un ihtiyacını duyduğu şey elbette iyi oyuncular. Hepsi muhteşem oynayan oyuncular bir yana Paddy Considine oyunculuğuyla, oluşturulmasında birebir yardım ettiği karakteriyle filmden ayrı Jake La Motta, Terry Malloy, Private Pyle vs.'nin yanına yazılacak kadar büyük bir eser ortaya koyuyor adeta.</p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-342906177410496830.post-84821800684939219282008-07-06T12:00:00.015+03:002010-01-28T04:37:44.367+02:00Ex Drummer - Koen Mortier<p><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKgAOTmVbqzlgMU5rvth2tSUYl-KKnvst7NEhjxvs22bmAwWibPXMeKZRg5MrPq9l4TvnCL9gYs1V5Urx0vH2_yyn71XbVT2PHsr6x6fhd7H6FUC9gwH7QU4rUErRilrctt0TRkiC_Dl8/s1600-h/00001935NL.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5219824648132061090" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKgAOTmVbqzlgMU5rvth2tSUYl-KKnvst7NEhjxvs22bmAwWibPXMeKZRg5MrPq9l4TvnCL9gYs1V5Urx0vH2_yyn71XbVT2PHsr6x6fhd7H6FUC9gwH7QU4rUErRilrctt0TRkiC_Dl8/s320/00001935NL.jpg" border="0" /><span style="font-family:lucida grande;"><span style="color:#ffffff;">EX DRUMMER - Koen Mortier</span></span></a></p><p><span style="font-family:lucida grande;"><span style="color:#ffffff;">www.exdrummer.com</span></span></p><p><span style="font-family:lucida grande;color:#000000;">http://www.imdb.com/title/tt0812243/</span></p><p><span style="font-family:lucida grande;color:#000000;">http://beyazperde.mynet.com/film.asp?id=3912&kat=arama</span></p><p><span style="font-size:130%;"><span style="font-family:lucida grande;color:#000000;">Belçika'dan Yükselen Çığlık</span></span></p><p><span style="font-family:lucida grande;color:#000000;"> 2000ler sineması özellikle son yıllarda sürekli olarak yeni tarz oluşturmanın sıkıntısı içinde bir çok teknolojik deneme içinde kendini tekrarlayadursun; Belçika'dan bir adam çıkıp hiç zorlamadan, gösterişe boğmadan bunu beceriyor, hatta etkilendiği filmlerden bile daha üstün bir iş ortaya koyabiliyor. </span></p><p><span style="font-family:lucida grande;color:#000000;"> Düz bir mantıkla evet Ex Drummer ortaya teknik olarak ortaya yeni bir şey koyduğu yok. Trainspotting, Requiem For A Dream, Fight Club, Snatch gibi birbirinden numune karakterlerin hikayelerini biçimsel bir şovla sunan filmlerden gene bu biçim konusunda sunduğu pek farklı bir şey de yok. Ama bu filmlerde izlediğimiz biçimsel hareketlerin, Ex Drummer'da dogme95 ile birleştiği noktada bambaşka bir şey ortaya çıkıyor, bu absürt hikaye ilginç bir şekilde gerçekçi bir tavır alıyor ve bunu başka bir filmle ifade etmek mümkün değil. </span></p><p><span style="color:#000000;"><span style="font-family:lucida grande;"> Filmin hikayesi konu sıkıntısı çeken ünlü bir yazarın, bunu aşmak için</span><span style="font-family:lucida grande;"> gençliğinde yaşadığı</span><span style="font-family:lucida grande;"> varoşların içine karışması kısaca. Bunun için her biri birbirinden ilginç ve absürt karakterlerin arasında gezinirken de hikayesini geliştiriyor. </span><span style="font-size:85%;"><em><span style="font-family:lucida grande;">""spoiler""Bir süre sonra da izlediklerimizin gerçekliği ile yazarın kurguladıkları arasında karışıklığa boğuluyoruz ve her bir biçimsel hareket bizi yazarın beynine, bilinçaltına indiriyor. Bu bilinçaltında yazar adeta geçmişinden, o küçük gördüğü punklardan öç alıyor. Onları eziyor, aşşağılıyor, dövüyor, faşizmini boşaltıyor ve yok ediyor</span></em><span style="font-family:lucida grande;">.""spoiler bitti""</span></span></span></p><p><span style="font-family:lucida grande;color:#000000;">Tepeden bakıp, vahşetini kustuğu insanlar adeta Belçika'nın üst sınıf bilinçaltını ortaya koyuyor. Funny Games, Cache, Piyanist başta olmak üzere tüm Haneke filmlerinde tamamen gerçekçi bir şekilde yüzümüze vurulan bu ayrımı ve görünmek istenmeyen, bilinçaltına bastırılan nefreti Ex Drummer'da kurgusal bir dünya içinde izliyoruz. 2000lerin sinemasının modası haline gelen seyirciyi rahatsız etme anlayışını uzun zaman sonra gerçekten altının doldurulduğunu ve filmin derdine hizmet ettiğini görüyoruz. </span></p><p><span style="font-family:lucida grande;color:#000000;"> Bu filmi tanımlayacak bir kelime varsa o kelime "sorunlu"dur. Sorunlu bir dünyadaki sorunlu karakterlerin, sorunlu hikayeleri bize anlatılan. Biçimsel kuvveti, post rock-post punk gruplarından oluşan ve enfes sahneler doğuran muhteşem müzikleri, oyunculuk başarıları vs. ise ekstraları. Son yılların en heyecan verici, en dinamik filmlerinden bir Ex Drummer. Her yönüyle "punk" bir film. </span></p>Mehmet Okanhttp://www.blogger.com/profile/00620754019723190912noreply@blogger.com0